واكاوي رمان «حصار و سگ‌هاي پدرم»؛ بازتوليد استبداد و پدرسالاري

پدرسالاري و ذهنيت مذكر در همه شخصيت‌هاي اين رمان بي استثنا ديده مي‌شود. نهادينه شدن قانون پدر در ناخودآگاه فردي و جمعي اعضاي اين حصار چنان شدتي دارد كه حتي پس از مرگ جسماني پدر هم اين ساختار به شكل‌هايي ديگر بروز مي‌يابد. شگرد روايي براي تسلط بر نظام نشانه‌هاي اين متن در اختيار گرفته شده تا خود زبان به ابزار سركوب بدل شود و سخن و گفتمان مؤنث را سركوب كند؛ در واقع راوي آن سخناني را كه خود مي‌خواهد از دهان پرسوناژهاي مؤنث بيان ميكند. ذهنيتي كه استبداد دروني آن شده و در ناخودآگاه استبدادزده است خود ميل به رهايي نخواهد داشت و با مرگ هر ديكتاتوري ديكتاتور ديگري را جايگزين آن خواهد كرد و تا پايان عمر بايد در «گور، هم گنبد و هم گورستان» به سر ببرد. روح سنت اما بسيار قوي‌تر است و در ذهنيت، روابط اجتماعي و در نهادهايي همچون خانواده، مدرسه و دولت ساري است و در تضادي ابدي با نو شدن است. ما هميشه در حسرت و اندوه ديكتاتورها هستيم و بر فقدان آن‌‌‌ها مويه مي‌كنيم.