بررسي انديشه‌هاي هستي‌گرايانه در شعر شاملو بر اساس آراي نيچه

اگزيستانسياليسم يا هستي‌گرايي از مفاهيم محوري انديشه نيچه است كه در شعر معاصر به‌ويژه در شعر شاملو نمود روشني دارد. مصاديق برجسته آن از جمله تقدم وجود بر ماهيت، تعهد و مسئوليت، فرديت، گزاف بودن زندگي و جهان، مرگ و نيستي، آزادي، دلهره و اضطراب، وانهادگي و تنهايي در شعر شاملو با هنرمندي تمام بازنمايي شده است جستار حاضر به روش توصيفي تحليلي بر اساس گزاره‌هاي مكتب امريكايي ادبيات تطبيقي كه به بررسي رابطه ادبيات با ديگر شاخه‌هاي علوم انساني مي‌پردازد. در پي پاسخ به اين پرسش است كه انديشه‌هاي هستي‌گرايانه چگونه در ذهن و زبان شاملو پرورانده شده و نگاه او به هستي بر چه انديشه و فلسفه‌اي متمركز بوده است؟ تبيين و ترسيم هستي شناسي در شعر شاملو با توجه به آراي نيچه هدف اصلي اين نوشتار است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد شاملو پيوند عميقي با مباحث و انديشه‌هاي هستي‌شناسانه داشته، مفاهيم و دغدغه‌هاي وجودي به صورت تأمل برانگيز و بسامد بسيار بالايي در سروده هايش سايه انداخته است. اين مفاهيم با آراي هستي‌گرايانه نيچه نقاط تلاقي بسياري دارد.