تحليل تطبيقي شرم در دو منظومه ويس و رامين و خسرو و شيرين

شخصيت‌هاي يك منظومه ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌غنايي، تصويرگر عواطف بشري هستند كه از درون فرد و جامعه سرچشمه مي‌‌‌گيرند. حس شرم به عنوان يكي از مهم‌ترين عناصر احساسي در فرهنگ ايراني و نيز روابط عاشقانه، همواره مطرح بوده است. انعكاس اين درونمايه منجر به شكل گيري انواع شرم مي‌شود كه هر يك واكنش‌هاي گوناگوني را نيز در پي دارند. در اين پژوهش با بررسي تطبيقي دو منظومه «ويس و رامين» و «خسرو و شيرين»، در دو محدوده زماني متفاوت(پيش از اسلام و پس از اسلام)، روابط عاشقانه مورد كاوش قرار گرفته و ضمن تحليل مفهومي بازتاب شرم و انتخاب كليدواژه‌هايي به مقايسه دو منظومه پرداخته شد. نتايج حاصل از اين بررسي نشان مي‌دهد كه نوع شرم در اين دو منظومه متفاوت است و ضمن داشتن بافتار متفاوت، در عملكرد ميان عاشق و معشوق نيز به گونه‌اي متفاوت پديدار مي‌گردد كه به دقت مورد بررسي قرار گرفت.