بررسي تطبيقي ارتباطات كلامي در مثنوي مولوي و حديقه سنايي

يكي از مسائلي كه در تمام آثار ادبي مشهود و ملحوظ مي‌باشد، ارتباط كلامي است كه از رهگذر آن، افكار و عواطف مختلفي رد و بدل مي‌شود. با توجه به ماهيت آثار ادبي بايد گفت كه اين پديده به شكل‌هاي مختلف و با كميت‌هاي متفاوتي نمود مي‌يابد. در پژوهش حاضر كه با رهيافت توصيفي تحليلي و استفاده از منابع كتابخانه‌اي نوشته شده، تلاش بر آن است كه انواع مختلف ارتباط كلامي در «مثنوي» مولوي و «حديقه» سنايي مورد كنكاش قرار گيرد و اغراض مختلفي كه در وراي اين ارتباطات كلامي وجود دارد، در ترازوي نقد و بررسي قرار گيرد. نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه مولوي از رهگذر اين ارتباطات كلامي اغراضي همچون بيان عشق، نيايشي كردن كلام خود، ارائه مفاهيم و تعاليم عرفاني و كلامي، پيروي از اولياء ‌الله و داستان پردازي است را بيان كرده و هدف سنايي از كاربست اين ارتباطات كلامي آن است كه به تفسير آيات و احاديث و نيز ارائه نكات ظريف اخلاقي و عرفاني بپردازد.