اثر دو ماه تمرينات تركيبي با و بدون محدوديت كالري بر غلظت و فعاليت سيرتوين-1 در سلول‌هاي تك‌هسته‌اي خون محيطي مردان سالم غيرفعال

سيرتوين‌ها از جمله مولكول‌هاي مهم درگير در فرايند پيري به‌شمار مي‌روند. بر اين اساس، مطالعۀ حاضر با هدف مقايسۀ اثر دو ماه تمرين تركيبي با و بدون محدوديت كالري بر غلظت و فعاليت سيرتوين1 در سلول‌هاي تك‌هسته‌اي خون محيطي (PBMCs) مردان سالم غيرفعال انجام گرفت. بدين‌منظور 30 مرد غيرفعال در سه گروه‌ همگن 10 نفري: محدوديت كالري (CR)، تمرين تركيبي (T) و تمرين تركيبي با محدوديت كالري (TCR)، شركت كردند. محدوديت كالري 30 كيلوكالري/كيلوگرم/هفته بود. تمرين تركيبي شامل 5 روز در هفته (2 جلسه تمرين مقاومتي و 3 جلسه تمرين تناوبي با شدت بالا) بود. پيش و  پس از دورۀ تحقيق، غلظت و  فعاليت سيرتوين1 به‌ترتيب با روش اندازه‌گيري الايزا و فلورومتريك در PBMCs اندازه‌گيري شد. ظرفيت ضداكسايشي تام و مالون‌دي‌آلدهيد سرمي نيز  به‌ترتيب با روش فرپ و اسپكتروفتومتري اندازه‌گيري شد. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس 3*2 در سطح معنا‌داري برابر و كمتر از 5 درصد بررسي شد. نتايج حاكي از افزايش معنا‌دار فعاليت سيرتوين1 و ظرفيت ضداكسايشي تام سرمي متعاقب دو ماه مداخلۀ تمرين تركيبي و محدوديت كالري است (0.05 P). با اين حال، تغييرات غلظت پروتئين سيرتوين1 و مالون‌دي‌آلدهيد در هيچ از گروه‌ها معنا‌دار نبود (0.05 P). با توجه به تغييرات بهينۀ فعاليت سيرتوين1، ظرفيت ضداكسايشي تام سرمي و برخي از اجزاي تركيب بدني پس از دو ماه تمرين تركيبي بدون محدوديت كالري، مي‌توان نتيجه گرفت كه تمرين تركيبي ممكن است مداخلۀ مناسب‌تري براي تعديل شاخص بقاي سلول در مردان غيرفعال باشد.