تأثير تمرين هوازي و مقاومتي بر برخي عوامل انعقادي (PAI-1، فيبرينوژن، PT، PTT) و فيبرينوليزي (tPA، پلاسمينوژن، دي‌دايمر) در زنان چاق كم‌تحرك

چاقي سبب به‌هم خوردن تعادل بين عوامل انعقادي (افزايش) و فيبرينوليزي (كاهش) مي‌شود و در القاي ترومبوز مؤثر است. فعاليت ورزشي در كنترل آسيب‌هاي ناشي از چاقي نقش دارد. بنابراين، هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير 8 هفته تمرين مقاومتي و هوازي بر PAI1، فيبرينوژن، PT، PTT، tPA، پلاسمينوژن و دي دايمر بود. 30 زن كم‌تحرك (3025 سال، نمايه‌ توده‌ بدن 30 كيلوگرم بر متر مربع) داوطلبانه در اين پژوهش شركت كردند و به‌طور تصادفي به سه گروه تمرين هوازي، مقاومتي و كنترل تقسيم شدند. تمرين هوازي، 3 جلسه در هفته، هر جلسه 45-30 دقيقه با شدت 85-60 درصد ضربان قلب بيشينه اجرا شد. تمرين مقاومتي نيز براساس RM 10 با رعايت اصل اضافه‌بار به مدت 8 هفته انجام گرفت. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با آزمون آماري ANOVA و آزمون T همبسته انجام گرفت (0.5P ). تمرين هوازي سبب افزايش معنا‌دار tPA نسبت به گروه كنترل و تمرين مقاومتي شد (0.001=P). هر دوي تمرين مقاومتي و هوازي سبب افزايش معنا‌دار زمان پروترومبين (PT)، پلاسمينوژن، D ـ دايمر و PAI1 نسبت به گروه كنترل شدند (0.001=P). تمرين هوازي به افزايش معنا‌دار (0.001P=) و تمرين مقاومتي به كاهش معنا‌دار (0.003P=) فيبرينوژن نسبت به گروه كنترل منجر شد. زمان نسبي پروترومبوپلاستين (PTT) در گروه تمرين مقاومتي افزايش (0.03=P) و گروه تمرين هوازي كاهش (0.001=P) نسبت به گروه كنترل نشان دادند. تمرين هوازي تأثير بهتري بر عوامل فيبرينوليزي مهم از جمله t-PA دارد، درحالي‌كه تمرين مقاومتي كنترل بهتري بر برخي متغيرهاي مهم انعقادي از جمله فيبرينوژن دارد.