تغييرات سطوح پايۀ تستوسترون و كورتيزول و نسبت آنها بعد از چهار هفته تمرين سنگ‌نوردي با محدوديت جريان خون در سنگ‌نوردان مرد نخبۀ ورزشي

تمرين مقاومتي با محدوديت جريان خون (BFR) به‌منزلۀ راهبرد تمريني پيشگيري‌كننده از آسيب‌هاي مفصلي و بافتي به افزايش هورمون‌هاي آنابوليك و افزايش هايپرتروفي و قدرت عضلاني منجر مي‌شود. بنابراين هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير ۱۲جلسه تمرين سنگ‌نوردي با BFR بر تستوسترون، كورتيزول و نسبت آنها در خون سنگ‌نوردان نخبۀ ورزشي است. در اين تحقيق نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون۲۰ مرد از سنگ‌نوردان (وزن ۶۹/۴ ± ۵۵/۶۴ كيلوگرم، چربي ۵۰/ ۸ ± 15.30 درصد و سن ۶/۲±۲۶سال) به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفي به دو گروه تمرين (هر كدام ۱۰مرد) با BFR و بدون BFR تقسيم شدند. پروتكل تمرين ۴ هفته و هر هفته ۳ جلسه تمرين سنگ‌نوردي بود. فشار بر عروق حدود ۴۰ تا ۱۰۰ميلي‌متر جيوه بود. خون‌گيري به‌طور ناشتا ۲۴ساعت قبل و بعد از دورۀ تمرين به‌منظور تعيين ميزان هورمون تستوسترون، كورتيزول انجام گرفت. همچنين عملكرد سرعت صعود و قدرت پنجۀ دست برتر سنجيده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تي همبسته و مستقل با سطح معناداري P 0/05 ارزيابي شد. نتايج نشان داد كه در گروه BFR مقادير تستوسترون (۰۲/ ۰=P)، نسبت تستوسترون به كورتيزول (۰۳/ ۰=P)، قدرت پنجۀ دست (۰۰۶/ ۰=P) و سرعت صعود (۰۳/ ۰=P) بعد از تمرين سنگ‌نوردي نسبت به قبل از آن افزايش معنا‌داري داشت. همچنين ميزان كورتيزول خون بعد از دورۀ تمريني در هر دو گروه نسبت به قبل از آن تغيير معنا‌داري نداشت (۵۴/ ۰=P= 0.85 ، P). به‌نظر مي‌رسد تمرين سنگ‌نوردي با BFR به افزايش هورمون‌هاي آنابوليكي منجر مي‌شود و از آن مي‌توان به‌منظور بهبود عملكرد ورزشي سنگ‌نوردان استفاده كرد.