بررسي ابعاد مقياس بي نزاكتي درك شده در تعاملات فراگير- فراده

مقدمه: هدف اين مطالعه، استخراج ابعاد مقياس بي‌نزاكتي درك شده از سوي فراگير و فراده در فرايند آموزش پرستاري دانشگاه علوم پزشكي زنجان مي باشد. روش بررسي: اين پژوهش يك مطالعه مقطعي ابزارسازي بود. نمونه ها ۲۰۰ نفر از دانشجويان پرستاري بودند كه با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزاري كه توسط Clark و همكاران طراحي شده بود، به كار گرفته شد و متخصصان روان سنجي در رشته آموزش پزشكي و زبان انگليسي در اين زمينه همكاري داشتند. جهت بررسي پايايي از روش هاي باز آزمايي و محاسبه آلفاي كرونباخ و براي تعيين روايي ساختاري ابزار نيز از روش تحليل عاملي اكتشافي استفاده شد. نتايج: تحليل عاملي اكتشافي بخش اول مقياس مذكور وجود چهار عامل را احراز كرد كه در مجموع 60.72 % درصد واريانس كل مقياس را تبيين مي كنند. اين مولفه ها با عناوين بي نزاكتي دانشجو در كلاس درس، عدم انگيزه دانشجو، عدم برنامه ريزي و آمادگي دانشجو، بي تفاوتي دانشجو نسبت به نظرات ديگران، نام گذاري شدند. نتايج تحليل عاملي اكتشافي بخش دوم مقياس نيز وجود سه عامل را احراز كرد كه در مجموع 64.69 % درصد واريانس كل مقياس را تبيين مي كنند. اين مولفه ها نيز با عناوين بي نزاكتي استاد در كلاس درس، عدم تدريس اثر بخش و نداشتن مهارت هاي ارتباط بين فردي موثر، نامگذاري شدند. آلفاي كرونباخ كل قسمت اول مقياس 0.933 و آلفاي كرونباخ كل قسمت دوم مقياس 0.95 بدست آمد. نتيجه‌گيري: ابزار براي بررسي بي نزاكتي درك شده در فرآيند آموزش پرستاري قابل قبول بوده و مي توان با آن ميزان بي نزاكتي را در بين دانشجويان پرستاري بررسي نموده و راهكارهايي براي پيشگيري از آن انديشيد.