تأثير آموزش به شيوه مبتني برحل مسأله بر نمره آزمون باليني دانشجويان توانبخشي دانشگاه علوم پزشكي اهواز

مقدمه: يادگيري حل مسأله، يك استراتژيِ آموزشي دانشجو محور است كه در آن، دانشجويان به طور مشاركتي مسائل آموزشي را تجزيه و تحليل و تجاربشان را منعكس مي كنند. هدف از اين پژوهش، بررسي تأثير آموزش حل مسأله بر ارزيابي مهارت هاي باليني دانشجويان توانبخشي دانشگاه علوم پزشكي اهواز بود. روش بررسي: مطالعه حاضر، يك مطالعه مداخله اي از نوع نيمه تجربي بود. جامعه مورد مطالعه، كليه دانشجويان سال چهارم دوره تحصيلي كارشناسي رشته هاي فيزيوتراپي، گفتاردرماني و كاردرماني دانشكده توانبخشي دانشگاه علوم پزشكي اهواز بودند؛ بر اساس شيوه تعيين تصادفي تعدادي از دانشجويان به عنوان گروه آزمايش (آموزش مسأله محور) و تعداد ديگري از دانشجويان به عنوان گروه كنترل (آموزش سنتي) تعيين شدند. جمع آوري اطلاعات با استفاده از آزمون باليني با ساختار عيني جهت بررسي مهارت هاي باليني دانشجويان و يك پرسشنامه محقق ساخته براي ارزيابي ميزان رضايت از شيوه آموزش مسأله محور صورت گرفت. نتايج: ميانگين نمرات مهارت هاي باليني بعد از آموزش بين دو شيوه سنتي و مسأله محور تفاوت آماري قابل ملاحظه اي در هر سه رشته تحصيلي نشان داد. همچنين نتايج مربوط به پرسشنامه رضايت مندي دانشجويان نشان داد كه تقريبا 60% دانشجويان هر سه رشته تحصيلي، از آموزش مسأله محور رضايت مندي زياد تا خيلي زياد داشتند. نتيجه‌گيري: با توجه به افزايش مهارت هاي باليني دانشجويان به دنبال آموزش به شيوه مسأله محور و رضايت بالاي آنها از اين روش آموزش، پيشنهاد مي شود ساير دانشكده هاي علوم توانبخشي و رشته هاي وابسته هم درآموزش واحد هاي باليني از اين شيوه آموزش استفاده كنند.