عنوان مقاله :
بنيان‌هاي تاريخي و مفهومي رويكرد آبي واربورگ به تصوير
عنوان به زبان ديگر :
The Study of Image by Aby Warburg
پديد آورندگان :
قادرنژادحماميان، مهدي دانشگاه هنر اصفهان , آقائي، عبدالله دانشگاه يزد - دانشكده هنر و معماري - گروه هنر
كليدواژه :
آبي واربورگ , تاريخ هنر , حيات بعدي , پاتوس‌فرمل , خاطره , بقا
چكيده فارسي :
آبي واربورگ از كليدي‌ترين و الهام‌بخش‌ترين چهره‌هاي سنت آلماني تاريخ‌نگاري هنر است. اگرچه يكي از وجوه شناخته شده كار فكري واربورگ ارتباط يا نسبت او با آيكونولوژي است، اما در اين مقاله كوشش شده با فراتر رفتن از فهم مرسوم از واربورگ، شمايي از نحوه نگاه «خاص» وي به تصوير در كليت آن ترسيم شود. بدين منظور با بازخواني متون كلاسيك واربورگ و تفسيرهاي جديد بر آنها تلاش شده است كه جايگاه رويكرد وي به «تصوير» در سنت تاريخ‌نگاري هنر آلماني و مفاهيم كليدي منظومه فكري وي در اين زمينه مورد بررسي قرار گيرد. يافته‌هاي مقاله نشان مي‌دهد كه در اين منظومه فكري ردپاي انديشه‌هاي متفكراني چون فردريش نيچه، ياكوب بوركهارت و رابرت فيشر ديده مي‌شود. در اين زمينه، دوگانه «آپولوني- ديونيزوسي» فردريش نيچه، مفهوم «همدلي» فيشر و كل‌گرايي هگلي بوركهات در صورت‌بندي تلقي خاص واربورگ از دوره رنسانس به وجه خاص و رويكرد وي به تصوير در وجه كلي تأثيرگذار بوده‌اند. در اين زمينه واربورگ خود را وقف مطالعه مفهومي تحت عنوان «حيات بعدي» عهد باستان و مفاهيم پيرامون آن چون پاتوس‌فرمل، ديالكتيك و همدلي در هنر و انديشه رنسانس مي‌كند. به نظر مي‌رسد اكثر اين مفاهيم حول ايده «بقا» مي‌گردند. به باور واربورگ از آنجايي‌كه هنر داراي يك تاريخ است، تصاوير نيز بقايايي دارند، بقايايي كه در پيوند با مفهوم و رد خاطره و در ارتباط با مفهومي به نام پاتوس‌فرمول خود را آشكار مي‌كنند. واربورگ در اين مفهوم به ژست‌ها و انتقال آنها از طريق هنر توجه دارد. ماحصل چنين تلاشي طرح زباني خاموش و رها از استدلال است. تحليل ژست‌هاي بيانگر به ارائه راهي غيرمعمول در مورد اشكال گذشته مي‌پردازد و به مخاطب اين امكان را مي‌دهد كه تصاوير گذشته را در زمان اكنون بيابد. معناي حيات بعدي و بقاي تصاوير چنين است. واربورگ با كنار هم گذاشتن تصاوير مختلف در پي كشف چنين مشخصه‌هايي است.
چكيده لاتين :
Warburg is one of the most inspiring figures in the German tradition of art historiography. Although one of the well-known aspects of Warburg’s intellectual work is its relation to iconology, this article seeks to go beyond the conventional understanding of Warburg to mapping a picture of his “special” view of the image as a whole. To this end, by re-reading the classic Warburg texts and new interpretations of those texts, an attempt has been made to examine the place of his approach to the “image” in the tradition of German art historiography and the key concepts of his intellectual system in this field. The findings of the article show that in this system of thought, we can see the traces of the ideas of thinkers such as Friedrich Nietzsche, Jakob Burckhardt and Robert Vischer. In this context, Nietzsche’s “Apollonian-Dionysian” dichotomy, Fisher’s concept of “empathy” and Hegelian Burckhardt’s totalitarianism were influential in formulating Warburg’s particular conception of the Renaissance art. In this regard, Warburg devotes himself to the study of a concept called the “afterlife” of antiquity and other concepts such as pathos formula, dialectic, and empathy in Renaissance art and thought. It seems that most of these concepts revolve around the idea of “survival.” According to Warburg, since art has a history, images also had remnants, remnants that reveal themselves in connection with the concept of memory and in connection with a concept called pathos-formula. In this sense, Warburg focuses on gestures and their transmission through art. The result of such an effort is a silent language design free from argument. Expressive gesture analysis offers an unusual way of looking at past shapes and allows the audience to find images of the past in the present. This is the meaning of the afterlife and the survival of the images.
