تحليل برخورداري و دسترسي به بوستان‌هاي شهري با رويكرد عدالت فضايي (مورد مطالعه: منطقۀ 20 شهرداري تهران)

بوستان‌ها از اجزاء اساسي چشم‌انداز شهري و واجد عملكردهاي فراوان هستند. هرچه جوامع، شهرنشين‌تر و فشرده‌تر مي‌شوند در اختيار بودن بوستان براي بهبود كيفيت زندگي شهري، اهميت حياتي‌تري مي‌يابد. در اين مقاله به روش ارزيابي تحليلي و نيز بر مبناي سنجه‌هاي مقاومت سفر و رويكرد حداقل فاصله با استفاده از تكنيك بافري در GIS، ميزان برخورداري محلات شهري منطقه 20 شهرداري تهران از بوستان‌هاي شهري و دسترسي به اين فضاها مورد تحليل قرار گرفته است. يافته‌هاي تحقيق نشان داد كه اين منطقه با 6.87 درصد زمين تحت اين كاربري و سرانه 4.47 مترمربع، در مجموع وضعيت متوسطي به لحاظ برخورداري از اين فضاها داشته و در آن، قسمت‌هاي حاشيه‌اي نوساز وضعيت برخورداري و دسترسي بهتري را نسبت به بافت‌هاي قديمي مركزي منطقه نشان مي‌دهند. در بيش از 90 درصد منطقه، فاصله تا نزديك‌ترين بوستان كمتر از 400 متر است و هيچ ‌پهنه مسكوني در آن بيشتر از 800 متر از بوستان فاصله ندارد. نيمي از پهنه‌هاي مسكوني حداقل به 4 بوستان، 62.2 درصد حداقل به 3 بوستان و نزديك به 80 درصد حداقل به دو بوستان دسترسي دارند. با وجود برخورداري منطقه از بوستان‌هاي زياد، توزيع جغرافيايي نامتوازن بوستان‌ها سبب شده كه حوزه‌هاي پوششي بسياري با يكديگر همپوشاني داشته باشند به طوري كه جاهايي حتي در همپوشاني حوزه پوشش 15 بوستان قرار دارد در حالي كه 5.9 درصد جمعيت و 7.14 درصد از مساحت منطقه تنها در حوزه پوشش يك بوستان و 2.61 درصد مساحت و 0.27 درصد جمعيت تحت حوزه پوشش بوستان قرار ندارد. تغيير و تبديل گورستان‌هاي متروكة واقع در محلات مركزي به بوستان از پيشنهادهاي پژوهش مي‌باشد.