تحليلي بر اثرات توسعۀ گردشگري خانه‌‌هاي دوم در روستاهاي مناطق ييلاقي مطالعۀ موردي: بخش رودبار قصران شهرستان شميرانات

امروزه يكي از الگوهاي گردشگري در نواحي روستايي، گردشگري خانه‌هاي دوم است كه اغلب در مناطق كوهستاني و خوش آب‌وهوا رواج دارند. اين تحقيق به صورت كاربردي بوده و روش آن به صورت توصيفي تحليلي و ميداني است. جامعه آماري تحقيق حاضر خانوارهاي روستايي ساكن در هشت روستاي شهرستان بخش رودبار قصران است كه براساس سرشماري سال 1395 برابر با ۱۷۴۱۹ نفر جمعيت مي‌باشند. پس از شناسايي و طراحي شاخصها، پرسشنامه‌اي تنظيم شد كه با استفاده از فرمول كوكران، 310 نفر از روستاييان به عنوان جامعه نمونه انتخاب شدند كه با روش نمونه‌گيري تصادفي/ سيستماتيك، پرسشنامه‌ها بين آنها توزيع گرديد و در نهايت با استفاده از آماره‌هاي فريدمن، رگرسيون لوجستيك و تحليل‌خوشه‌اي در محيط نرم‌افزاري SPSS، داده‌ها مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج حاصل از آزمون فريدمن نشان مي‌دهد كه گردشگري روستايي در زمينه‌هاي مختلف كالبدي، اقتصادي و اجتماعي و فرهنگي داراي تفاوت معناداري تا سطح اطمينان 99 درصدي هستند. نتايج رگرسيون لوجستيك با روش پيشرو گام به گام نيز نشان مي‌دهد كه متغير ميزان درآمد و هزينه خانوارهاي روستايي تا سطح اطمينان 99 درصد در معادله رگرسيوني بررسي شدند و آماره والد سطح معناداري متغيرهاي وارد شده در معادله رگرسيوني را نشان مي‌دهند. براساس نتايج حاصل از آزمون تحليل‌خوشه‌اي سلسله‌مراتبي روستاهاي خوشه اول (روستاهاي گرم‌آبدر، زايگان، لالان و آبنيك) و روستاي خوشه دوم (روته) به ترتيب بالاترين رتبه را در زمينه توسعه گردشگري خانه‌هاي دوم به خود اختصاص دادند و روستاهاي خوشه سوم (فردآباد و سنگ‌بن) و خوشه چهارم (لابارك)، اگرچه داراي جاذبه‌هاي گردشگري زيادي هستند، اما در مقايسه با روستاهاي خوشه اول و دوم از سطح توسعه پايينتري برخوردارند.