تحليلي بر سطح توسعه‌يافتگي بنادر استان بوشهر

امروزه بنادر به عنوان پل ارتباطي مبادله كالا، در حمل و نقل دريايي و خشكي نقش قابل توجهي در ايجاد يكپارچگي در مناطق پسكرانه‌اي و برقراري توازن در زنجيره تامين كالا نقش مهمي را ايفا مي‌كنند. در واقع، هر بندر داراي موقعيت جغرافيايي، تجهيزاتي و عملكردي متفاوتي مي‌باشد و همين امر سبب تفاوت در سطح پيشرفت و توسعه بنادر و به طبع آن شهر‌ها و مناطق پسكرانه‌اي شده است. هدف از اين پژوهش، شناخت، تحليل و سطح‌بندي ظرفيت‌، امكانات و توانمندي‌هاي شش بندر استان بوشهر (بوشهر، عسلويه، كنگان، گناوه، دير و ديلم) است. روش تحقيق مورد استفاده در اين پژوهش توصيفي تحليلي با بهره‌گيري از منابع اسنادي و داده‌هاي ميداني است. به منظور وزن‌دهي و رتبه‌بندي به معيار‌ها و زيرمعيارها از مدلFAHP و براي رتبه‌بندي سطح توسعه‌يافتگي بنادر از مدل TOPSIS استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه بندر عسلويه در ميان پنج بندر مورد مقايسه، به لحاظ معيارها و زيرمعيارهاي مورد بررسي، در سطح اول توسعه‌يافتگي قرار دارد. بنابراين مي‌توان گفت علي‌رغم آنكه بندر بوشهر قديمي‌ترين بندر اين استان به شمار مي‌رود، بندر عسلويه توانسته است طي سال‌هاي اخير از يك سو به دليل توسعه ميادين گازي و از سوي ديگر، ارتباط عملكردي موثر و كارآمد با كانون‌هاي پسكرانه‌‌اي، بيشترين سطح توسعه يافتگي را به خود اختصاص دهد. در عين حال اين موضوع توانسته بر توسعه زيرساخت‌هاي بندر تجاري در كرانه ساحلي اين شهرستان نيز اثرگذار باشد.