تفاوت‌هاي بين گونه‌اي و درون گونه‌اي در جوانه‌زني و سبز شدن بذر سه گونه هفت‌بند (Polygonum)

هفت‌بند يك از مهمترين علف‌هاي هرز با وسيع ترين پراكنش در دنياست كه گونه‌هاي آن داراي خواب هستند. براي تعيين بهترين تيمار شكستن خواب سه گونه هفت‌بند خوابيده (Polygonum aviculare L.)، هفت‌بند پيچ (P. convolvulus L.) و هفت‌بند ايراني (P. persicaria) آزمايشي انجام شد. تيمارهاي آزمايش شامل خراش‌دهي با اسيد سولفوريك، نيترات پتاسيم، سرمادهي مرطوب، جيبرليك اسيد بودند. در بخش ديگر پژوهش اثرات دماي متناوب شب/ روز (15.5، 20.10، 25.15، 30.20 و 35.25 درجه سانتي گراد) و نور (تاريكي مطلق، 16 ساعت نور/8 ساعت تاريكي و نور مداوم) روي 10 جمعيت هفت بند، از سه گونه مورد بررسي قرار گرفتند. همچنين جهت تعيين عمق مطلوب جوانه‌زني، هفت عمق كاشت (0، 2، 4، 6، 8، 10، 12 سانتي متر) مورد بررسي قرار گرفتند. بهترين تيمارها جهت شكستن خواب در گونه‌هاي هفت‌بند خوابيده و هفت‌بند ايراني سرمادهي مرطوب و در هفت‌بند پيچ اسيد سولفوريك بودند. تفاوت معني‌داري در درصد و سرعت جوانه‌زني بين جمعيت‌هاي هفت‌بند وجود داشت. جوانه‌زني در طيف گسترده‌اي از نوسانات دمايي صورت گرفت اما تفاوت‌هاي بين گونه‌اي و درون گونه‌اي در اين سه گونه وجود داشت. جوانه‌زني هفت‌بند پيچ به نور وابسته نبود. در همه جمعيت‌ها با افزايش عمق كاشت درصد سبز شدن كاهش يافت اما واكنش سبز شدن بذرهاي جمعيت ها به افزايش عمق كاشت، متفاوت بود. نياز نوري هفت‌بند خوابيده و ايراني نشان داد كه اين گونه‌ها در مزارعي با شخم حداقل يا بدون شخم فراواني بيشتري خواهند داشت. بنابراين افزايش عمق شخم مي‌تواند در مديريت اين گونه‌ها موثر باشد.