سنجش ارتباط ميان پارامترهاي مربوط به انسجام و فشردگي فرم شهري با محروميت اجتماعي؛ مورد پژوهي: شماري از محلات شهري اصفهان

ارتباط ميان فرآيندهاي اجتماعي، فرم و ساختار فضايي، همواره مورد توجه متخصصين بوده است بطوريكه جغرافيدانان و جامعه شناسان بيشتر بر ويژگي‌هاي فضايي فقر و محروميت، از جمله جدايي ميان طبقات اجتماعي و نحوه توزيع آن‌ها در فضا مي‌پرداختند و شهرسازان به دنبال يافتن فرم هاي پايدار شهري بوده‌اند و در اين راستا اغلب با رويكرد فشردگي ارتباط ميان فرم متراكم و پايداري مورد سنجش قرار گرفته است. نتايج نشان مي دهد ميان فرم متراكم و پايداري اجتماعي الزاما رابطه معناداري وجود ندارد. بنابراين مطالعات جديد بر پيوند و اتصال عناصر فرم در يك ساختار منسجم بيش از فرم متراكم تأكيد داشته‌اند. بنابراين اين سوال مطرح است كه كدام ويژگي از فرم مي تواند بيشتر بر پايداري اجتماعي موثر باشد، انسجام يا فشردگي؟ بر اين اساس تحقيق حاضر به دنبال ارزيابي ارتباط ميان انسجام فرم كالبدي و همچنين فشردگي با محروميت اجتماعي در محلات شهر اصفهان است. در اين راستا ابتدا انسجام برخي محلات شهر اصفهان را (43 محله) بر اساس ارتباط دروني عناصر فرم و تركيب عناصر مورد سنجش قرار داده و سپس محروميت را در اين محلات جهت بررسي ارتباط آن با انسجام به روش تاپسيس رتبه‌بندي شده است. در نهايت به روش همبستگي ابتدا ارتباط ميان انسجام و محروميت و سپس ارتباط ميان فشردگي (تراكم خالص و ناخالص) و محروميت مورد بررسي قرار گرفته است . نتايج نشان مي‌دهد ميان فرم منسجم و محروميت در محلات منتخب شهر اصفهان، ارتباط معنادار و غيرمستقيم وجود دارد در صورتي كه اين ارتباط ميان فرم فشرده و محروميت معنادار نيست.