امكان‌سنجي تحقق‌پذيري نظام برنامه‌ريزي و مديريت يكپارچه‌ي بازآفريني بافت‌هاي تاريخي (مطالعه موردي: كلان‌شهر تبريز)

امروزه بافت تاريخي شهرها به رغم پيشينه‌ي درخشان، با مشكلات پيچيده و متعدد ناشي از بي‌هويتي شهر معاصر روبه‌رو بوده و از پرمسئله‌ترين نقاط شهري به‌شمار مي‌روند كه گستره‌ي مشكلات پيچيده‌ي آن تمامي شهر را دربر مي‌گيرد. در اين راستا، به‌منظور ارتقاي بافت‌هاي تاريخي در دهه‌هاي اخير رويكردهاي متعددي ارائه شده است كه سير تكاملي آنها بازآفريني بوده كه نيازمند الگوي برنامه‌ريزي و مديريتي يكپارچه مي‌باشد. با توجه به اهميت بافت تاريخي شهرها از منظر برنامه‌ريزي و مديريتي، هدف از تحقيق حاضر امكان‌سنجي تحقق‌پذيري نظام برنامه‌ريزي و مديريت يكپارچه‌ي بازآفريني بافت‌هاي تاريخي در كلان‌شهر تبريز مي‌باشد. روش تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نظر ماهيت توصيفي تحليلي بوده كه به‌منظور تحليل داده‌ها از مدل تحليل عاملي Q و آزمون آماري T تك‌نمونه‌اي استفاده شده است. جامعه‌ي آماري تحقيق نيز شامل مديران شهري و نخبگان دانشگاهي و كارشناسان آشنا به مسائل بافت‌هاي تاريخي است كه حجم نمونه با استفاده از روش دلفي 100 نفر تعيين گرديده است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه نظام برنامه‌ريزي و مديريت يكپارچه‌ي بازآفريني بافت‌هاي تاريخي در كلان‌شهر تبريز در ابعاد مختلف ساختار مديريتي (تفرق‌هاي تصميم‌گيري و عملكردي)، ظرفيت‌هاي سازماني و بهره‌گيري از رويكردهاي متنوع و مشاركت (عدم مشاركت مردم و نهادهاي خصوصي و عدم مشاركت افقي (بين‌سازماني) و عمودي (درون‌سازماني) در سازمان‌ها) داراي كاستي‌هاي اساسي است. در اين راستا، سه الگوي تأثيرگذار بر تحقق‌پذيري مديريت يكپارچه‌ي بازآفريني، مديريت واحد و سيستمي، نونهادگرايي و مشاركت و تنوع‌گرايي مي‌باشند كه ارزش آنها بر اساس مدل تحليل عاملي Q به ترتيب 3.843، 2.651 و 1.798 به‌دست آمده است.