بررسي تاب آوري در برابر زلزله با تاكيد بر فرم شهري(مطالعه موردي: منطقه‌ي دوازده شهر تهران)

امروزه خطر وقوع زلزله، يكي از مهم ترين مخاطراتي است كه همواره شهرها را تهديد مي نمايد. بنابراين شناخت تاب آوري وضع موجود نقش حياتي در كاهش آسيب پذيري شهرها و تقويت توانايي هاي شهروندان براي مقابله با خطرات ناشي از تهديدات وقوع سوانح طبيعي دارد. چراكه وقوع زلزله، ناگهاني است و مي‌تواند در سطح وسيعي از يك منطقه بازتاب داشته باشد و حتي مسائل ملي را تحت شعاع قرار دهد.مطالعه‌‌‌ي حاضر به لحاظ هدف كاربردي و به لحاظ روش توصيفي تحليلي است. در اين پژوهش براي جمع آوري داده ها از روش كتابخانه اي و اسنادي و براي تجزيه و تحليل داده ها از مدل هاي FANP و نرم افزارهاي Super Decision، SPSS  و ARC GIS استفاده شده است. نتايج نشان داد كه به ترتيب مولفه هاي شبكه‌‌‌ي حركت و دسترسي، وضعيت ساختمان و نظام كاربري بيشترين تاثير را بر تاب آوري منطقه مطالعاتي ايفا مي نمايند. از سويي ديگر، نتايج حاصل از مدل TOPSIS  و آزمون تحليل واريانس يك طرفه در راستاي سنجش تاب آوري در منطقه‌‌‌ي مطالعاتي نشان داد كه نواحي شش گانه منطقه‌‌‌ي 12 شهر تهران از لحاظ ميزان تاب آوري در سطوح متفاوتي قرار دارند. به طوري كه ناحيه‌‌‌ي شش و ناحيهي يك به ترتيب رتبه‌‌‌ي اول و دوم  بيشترين ميزان تاب آوري در منطقه‌‌‌ي مطالعاتي را دارند. و نواحي دو، چهار، پنج و سه، به ترتيب در رتبه هاي بعدي قرار دارند. به طور كلي مي توان گفت وضعيت نواحي در رابطه با  شاخص هاي فرم شهري در سطوح متفاوتي است. به طوري كه برخي از نواحي در وضعيت مطلوب تري نسبت به ساير نواحي هستند.