بكارگيري شبيه‌سازي يكپارچه وسايل‌نقليه و عابرين‌پياده در ارزيابي سياست‌گذاري‌هاي قطارشهري (مطالعه موردي قطعه‌اي از خط يك متروي تهران)

ارتباط مستقيم و پيوستۀ مسافرين و وسايل‌نقليه عمومي، بعنوان دو عضو اصلي از يك سامانۀ حمل‌ونقل، باعث شده است كه هرگونه بهبود و خللي در بهره‌برداري از سيستمهاي حمل‌ونقل عمومي اثر مستقيمي بر روي زمان سفر و زمان انتظار مسافرين داشته باشد. همچنين كاهش زمان سفر و انتظار براي مسافرين از جمله عواملي است كه باعث افزايش تمايل عابرين‌پياده بر استفاده از سيستم‌هاي حمل‌ونقل عمومي مي‌شود. از طرفي با استفاده از نرم‌افزارهاي شبيه‌ساز، كه امروزه يكي از قوي‌ترين و قابل‌قبول‌ترين ابزارهاي تحليل سيستم‌ها هستند، مي‌توان استراتژي‌هاي مختلف را شبيه‌سازي نموده و سپس مورد ارزيابي قرار داد. در اين پژوهش با استفاده هم‌زمان از نرم‌افزارهاي ايمسان و لجيون، اجزا شبكه مورد نظر شامل قطار شهري، ايستگاه‌ها و احجام تردد عابرين پياده شبيه‌سازي و محدوده ايستگاه قيطريه تا شهيد حقاني از خط 1 مترو تهران مدل‌سازي شد. با ساخت مدل بر اساس زمان‌بندي‌هاي حال حاضر مترو و تغيير زمان‌بندي تردد قطارها مشاهده گرديد كه با درنظر گرفتن سرفاصله زماني معادل 5 دقيقه، مجموع زمان انتظار مسافرين حدود 15 درصد نسبت به حالت فعلي كاهش مي‌يابد. همچنين كاهش يك دقيقه‌اي سرفاصلۀ زماني و در نظر گرفتن آن معادل 4 دقيقه، كاهش 45 درصدي در زمان انتظار مسافرين را در پي خواهد داشت.