آيا مشخصات ارگونومي دستگاه‌هاي ورزشي پاركي زير بغل و هوانورد با ويژگي‌هاي آنتروپومتريك كاربران مرد تناسب دارد؟

زمينه و هدف: هدف اين تحقيق، بررسي ارگونومي دستگاه‌ هاي زيربغل و هوانورد فضاي باز (پاركي) بر اساس آنتروپومتري كاربران مرد است. روش كار: از بين كاربران مرد اين دستگاه ‌ها، ۱۲۰ نفر از شهر تهران و در محدوده سني بالاي ۲۰ سال (۱۶/۲۷±۴۸/۳۸)، به عنوان نمونه انتخاب شدند. متغيرهاي تحقيق، ابعاد دستگاه‌ هاي مورد نظر و آنتروپومتري (ارتفاع ركبي، طول كفل ركبي و پهناي كفل) كاربران مرد بود. از شاقول، متر مهندسي، خط ‌كش ، گونيا و كيت آنتروپومتر استاتيك (كوليس)، براي اندازه‌ گيري ابعاد دستگاه ‌ها و آنتروپومتري كاربران (طبق دستورالعمل فيزنت) استفاده شد. سپس با توجه به استانداردهاي ارگونومي و بدن‌سازي، علم بيومكانيك حركتي و نحوه استقرار بر روي دستگاه‌ ها، تناسب دستگاه‌ ها مورد ارزيابي قرار گرفت. از آمار توصيفي براي توصيف داده ‌ها و از آزمون‌هاي T تك گروهه (آمار پارامتري) و دوجمله‌ اي (آمار ناپارامتري) براي آزمون فرضيه ‌ها استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين اكثر ابعاد مورد نظر از دستگاه‌ ها، با ابعاد مربوطه و بهينه كاربران، تفاوت معني‌ داري وجود دارد (۰/۰۵ P value). بنابراين اين دستگاه‌ ها از نقطه نظر آنتروپومتري كاربران مرد، ارگونوميك نبوده و اتخاذ روشي جهت استانداردسازي اين دستگاه‌ ها ضروري به نظر مي‌ رسد. نتيجه‌گيري: اكثر ابعاد دستگاه ‌هاي زيربغل و هوانورد فضاي باز از نقطه نظر آنتروپومتري كاربران مرد، ارگونوميك نيست. اين عدم تناسب مي‌ تواند عوارض و آسيب ‌هاي جسماني كاربران را به همراه داشته باشد. بنابراين كاربران در هنگام استفاده از اين دستگاه ‌ها بايد دقت لازم را به عمل آورده و از فعاليت با دستگاه‌ هايي كه متناسب با ابعاد بدني آن ها نيست، دوري نمايند.