نقش تعديل كننده تنظيم هيجان والدين در ارتباط ميان تعارضات زناشويي و اجتماعي كردن هيجان كودكان

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش تعديل‌كننده تنظيم هيجان والدين در رابطه ميان تعارضات زناشويي و اجتماعي‌كردن هيجان كودكان بود. پژوهش حاضر از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل مادران و پدران داراي فرزند 6 تا 10 ساله شهر تهران بود كه فرزندان آنها در سال 1398 در مدارس ابتدايي مشغول به تحصيل بودند. از جامعه تعريف شده، 120زوج با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شد و به سه پرسشنامه سازگاري با هيجان هاي منفي كودكان (فابز، آيزنبرگ و برنزوانيگ، 1990)، تعارضات زناشويي( ثنايي و ترابي، 1379) و دشواري در تنظيم هيجان (گراتز و رومر، 2004) پاسخ دادند. داده ها جمع آوري شده با استفاده از روش رگرسيون سلسله مراتبي تحليل شدند. يافته‌ها نشان‌داد كه در مدل زوجي نقش تعديل‌كننده دشواري در تنظيم هيجان در رابطه تعارضات زناشويي و اجتماعي‌كردن هيجان كودكان در پدر و مادر تاثيرات متفاوتي در رابطه والدگري آنها دارد. نقش تعديل‌كنندگي تنظيم هيجان پدران در واكنش‌هاي آنها به هيجانات كودكان از نظر آماري معنادار بود، به اين معنا كه دشواري در تنظيم هيجان پدران در ميزان پاسخ هاي حمايتگر و غير حمايتگر آنها موثر بود و در ارتباط ميان تعارضات والدين و اجتماعي‌كردن هيجان توسط آنها نقش تعديل‌كنندگي ايفا كرد(0.05 P). در مقابل، دشواري تنظيم هيجان مادران در ارتباط ميان تعارضات زناشويي و اجتماعي‌كردن هيجان نقش تعديل‌كنندگي ايفا نكرد، اما تنظيم هيجان مادر در ميزان پاسخ هاي حمايتگر او موثر بود (0.05 P). بطور كلي نتايج پژوهش نشان‌داد مهارت تنظيم هيجان والدين هنگام تجربه تعارضات زناشويي اثر متفاوتي داشته و با توجه به عوامل اثرگذار ديگر در رابطه با تعامل والدكودك عمل مي‌كند، به عبارتي عدم دسترسي پدر به راهبردهاي تنظيم هيجاني باعث بروز پاسخ‌هاي غير‌حمايتگر مي‌شود ودشواري در تنظيم هيجان مادر تاثير كمتري بر رابطه والدفرزندي و نقش مادري در آنها دارد.