اثربخشي درمان بين فردي فراشناختي بر بهبود الگوهاي ارتباطي ناكارآمد زوجين و افزايش سازگاري زناشويي

يكي از مشكلات رايج بين زوجين وجود الگوهاي ارتباطي ناكارآمد است كه باعث ايجاد تعارض بين زوجين مي‌شود و از آنجايي كه وجود افكار و باورهاي منفي و شيوه تفسير زوجين از مشكلات عامل اصلي ايجاد مشكلات ارتباطي مي باشند، بنابراين هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان بين فردي فراشناختي بر بهبود الگوهاي ارتباطي ناكارآمد زوجين و افزايش سازگاري زناشويي بود. طرح پژوهش حاضر مطالعه‌اي نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل و با گزينش تصادفي بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه زوجين شهر اصفهان در سال ۱۳۹۸ كه براي كاهش مشكلات زناشويي به مركز مشاوره‌ي موج در شهر اصفهان مراجعه كرده بودند، تشكيل داده‌اند. از اين ميان 16زوج با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفي به دو گروه آزمايش(8 زوج) و كنترل(8 زوج) تخصيص يافتند. شركت‌كنندگان به پرسشنامه الگوهاي ارتباطي زوجين (كريستنسن و سالاوي، 1984) و مقياس سازگاري زناشويي دو عضوي (اسپانير، ۱۹۷۶) به عنوان پيش آزمون و سپس پس آزمون پاسخ دادند. گروه آزمايش 8 جلسه ي 120 دقيقه‌اي آموزش رويكرد بين فردي فراشناختي را دريافت كردند. درآمار استنباطي از تحليل كوواريانس استفاده شد و داده‌ها با نرم افزارSPSS23 آناليز گرديد. نتايج نشان داد درمان بين فردي فراشناختي باعث بهبود الگوهاي ارتباطي ناكارآمد زوجين و افزايش سازگاري زناشويي شده است. بر اساس يافته‌هاي پژوهش، پيشنهاد مي‌شود از رويكرد بين فردي فراشناختي براي بهبود الگوهاي ارتباطي ناكارآمد بين زوجين و افزايش سازگاري زناشويي استفاده شود.