اثربخشي آموزش درمان راه‌حل محور بر هيجان‌هاي تحصيلي و سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان با پيشرفت تحصيلي پايين

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش درمان راه‌حل محور به شيوۀ آنلاين بر هيجان‌هاي تحصيلي و سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان با پيشرفت تحصيلي پايين انجام گرفت. روش پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه‌ي آماري پژوهش را تمامي دانش‌آموزان دختر دوره‌ي متوسطه دوّم شهر تهران در سال‌تحصيلي 1400-1399 تشكيل مي‌دادند كه از ميان آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي، 40 دانش‌آموز با پيشرفت تحصيلي پايين انتخاب شده و به‌صورت تصادفي در گروه آزمايش (20 نفر) و در انتظار درمان (20 نفر) جايگزين شدند و به پرسشنامه‌ي هيجان تحصيلي (AEQ) پكران و همكاران (2005) و سرزندگي تحصيلي (AVC) دهقاني‌زاده و حسين‌چاري (1391) پاسخ دادند. شركت‌كنندگان گروه آزمايش، 10 جلسه برنامه‌ي درماني راه‌حل محور گرانت (2011) را دريافت نمودند. داده ‌ها با استفاده از روش آماري تحليل كوواريانس چندمتغيري، مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. يافته‌ها نشان داد كه فرضيه ي پژوهش مبني بر اثربخشي آموزش درمان راه‌حل محور بر هيجان‌هاي تحصيلي و سرزندگي تحصيلي دانش‌آموزان با پيشرفت تحصيلي پايين، مورد تائيد قرارگرفته است (0.05 P) و دانش آموزان با پيشرفت تحصيلي پايين گروه آزمايش نسبت به دانش آموزان با پيشرفت تحصيلي پايين گروه در انتظار درمان در پس‌آزمون، به‌طور معناداري، هيجان‌هاي مثبت تحصيلي و سرزندگي تحصيلي بيشتر و هيجان‌هاي منفي تحصيلي كمتري داشتند (0.05 P). بنابراين، مي توان نتيجه گرفت كه آموزش درمان راه‌حل محور در افزايش هيجان‌‌هاي تحصيلي مثبت و سرزندگي تحصيلي و كاهش هيجان‌هاي تحصيلي منفي دانش‌آموزان با پيشرفت تحصيلي پايين اثربخش است.