اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودتنظيم‌گري و كنترل عواطف در نوجوانان داراي رفتارهاي پرخطر

اين مطالعه با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودتنظيم گري و كنترل عواطف در نوجوانان داراي رفتارهاي پرخطر انجام شد. روش پژوهش آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانش آموزان پسر در مقطع متوسطه دوره دوم در شهر اردبيل در سال تحصيلي 1400-1399 بودند. نمونه پژوهشي شامل 30 نفر از جامعه آماري مذكور بودند كه به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و در دو گروه (آزمايش 15 نفر و گروه كنترل 15 نفر) به صورت تصادفي جايگزين شدند. گروه آزمايش 8 جلسه 75 دقيقه اي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد دريافت كردند. به منظور گردآوري داده ها در پيش آزمون و پس آزمون از مقياس خطرپذيري نوجوانان ايراني (سليماني نسب و همكاران، 1397)، مقياس كنترل عواطف (ويليامز و همكاران، 1997) و پرسشنامه خودتنظيم گري بوفارد (بوفارد و همكاران، 1995) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره (MANCOVA) صورت گرفت. يافته ها نشان داد درمان مبتني بر پذيرش و تعهد تأثير معناداري بر بهبود خودتنظيم گري (0.01P ، 23.11=F) و كنترل عواطف (0.01P ، 18.94=F) در نوجوانان داراي رفتارهاي پرخطر داشت. با توجه به نتايج به دست آمده مي توان بيان نمود كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد مي تواند به عنوان يك مداخله موثر به منظور بهبود خودتنظيمي و كنترل عواطف در نوجوانان داراي رفتارهاي پرخطر مورد استفاده قرار گيرد.