پيش‌بيني اضطراب حالت افراد در دوران همه‌گيري كوويد 19 بر اساس سبك‌هاي دلبستگي: نقش ميانجي‌گري دشواري تنظيم هيجان

هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي‌گري دشواري تنظيم هيجان در رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي و اضطراب حالت افراد در دوران همه‌گيري اين ويروس است. طرح كلي پژوهش حاضر توصيفي همبستگي از نوع معادلات ساختاري بود. جامعه آماري اين پژوهش 370 نفر بزرگ‌سالان ايراني بودند كه به روش در دسترس ‌عنوان نمونه انتخاب شدند. به ‌منظور بررسي متغيرها از پرسشنامه‌هاي اضطراب حالت صفت اسپيلبرگر (1970، STAI)، مقياس دشواري‌هاي تنظيم هيجاني گرتز و روئمر (2004، DERS) و دلبستگي كولينز و ريد (1990، RAAS) استفاده گرديد. براي تحليل داده هاي پژوهش از تحليل معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج به‌دست‌آمده نشان داد دلبستگي اجتنابي به ترتيب با اندازه اثرهاي 0.08، 0.10 اثر مستقيم و واسطه‌اي معناداري بر اضطراب حالت دارد (0.05 sig ). همچنين دلبستگي اضطرابي با اندازه اثر 0.31 به‌واسطه دشواري در تنظيم هيجان اثر معناداري بر اضطراب حالت دارد (0.05 sig ). با در نظر گرفتن نوع تنظيم هيجاني فرد، افراد داراي سبك دلبستگي اضطرابي نسبت به سبك‌هاي دلبستگي ايمن و اجتنابي در زمان بحران‌هايي مثل همه‌گيري ويروس كرونا اضطراب بيشتري ابراز و ادراك مي‌كنند و همچنين افراد داراي دلبستگي اجتنابي در همين موضوع ادراك اضطراب بيشتري نسبت به افراد داراي دلبستگي ايمن دارند.