مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر ذهنيت‌هاي طرحواره‌اي و درمان هيجان‌مدار بر سبك‌هاي حل تعارض همسران تازه ازدواج كرده داراي تعارض

هدف پژوهش حاضر، مقايسه درمان مبتني بر ذهنيت هاي طرحواره اي و درمان هيجان مدار(مدل محكم در آغوشم بگير) بر سبك‌هاي حل تعارض زوجين تازه ازدواج كرده متعارض بود. اين پژوهش از لحاظ هدف، كاربردي، و از نظر روش، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل و پيگيري است. جامعه پژوهش، شامل زوجين متعارض كمتر از شش سال ازدواج بود كه در سال 1398 به مراكز مشاوره آستارا مراجعه كرده بودند كه از ميان آنها،30 زوج به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه آزمايش و گواه گمارش شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه سبك‌هاي حل تعارض رحيم(1983)(ROCIII) بود و پس از اجراي مداخلات در چارچوب پروتكل هاي مدون، از تحليل وا ريانس چندمتغيره با اندازه گيري مكرر براي تحليل داده ها استفاده گرديد. يافته ها نشان داد كه درمان ذهنيت‌هاي طرحواره اي، به صورت پايدار سبك‌هاي حل تعارض مصالحه‌ و يكپارچه را در زوجين متعارض افزايش(01/0 P) و حل تعارض اجتنابي(01/0 P) و ملزم شده(01/0 P) را كاهش مي‌دهد. درمان هيجان مدار، به صورت پايدار سبك‌ حل تعارض يكپارچه را افزايش(01/0 P) و حل تعارض اجتنابي(05/0 P) را كاهش مي‌دهد و تفاوت اثر هر دو رويكرد بر سبك‌هاي حل تعارض زوجين، معنادار نبود. بنابراين درمان مبتني بر ذهنيت هاي طرحواره اي و هيجان مدار بر سبك هاي حل تعارض زوجين موثر بوده و مي توانند مورد استفاده مشاوران و روانشناسان قرار گيرد.