اثربخشي روايت درماني با تاكيد بر لحظات نوآور بر تاب آوري دختران با خودآسيب زني بدون قصد خودكشي

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي روايت درماني با تاكيد بر لحظات نوآور بر تاب آوري در دختران نوجوان دچار خودآسيب زني بدون قصد خودكشي انجام شد. اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي و طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه آزمايش و كنترل مي باشد. جامعۀ آماري شامل كليۀ دانش آموزان دختر دچار خودآسيب زني بدون قصد خودكشي در دورۀ متوسطۀ مدارس شهرستان بناب در سال تحصيلي 9998 بود. به اين منظور پس از اجراي پرسشنامۀ خودآسيب زني عمدي گراتز (DSHI)، (2001) و مقياس تاب آوري كانر ديويدسون (CDRISC)، (2003)، 30 نفر از دانش آموزان داراي سابقۀ رفتارهاي خودآسيب زني با تاب آوري پايين، با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه (آزمايش و گواه) گمارده شدند. گروه آزمايش در معرض 10 جلسۀ روايت درماني با اقتباس از برنامۀ وايت و اپستون (1990) قرار گرفت و گروه گواه هيچ مداخله اي دريافت نكرد. پس از اتمام مداخله و نيز يك ماه بعد از آن، پس آزمون براي هر دو گروه اجرا گرديد. با توجه به ماهيت پژوهش، داده ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس تك متغيري يك راهه (آنكوا) تجزيه و تحليل شد. يافته ها نشان داد روايت درماني با تاكيد بر لحظات نوآور، بر افزايش تاب آوري تاثير معنادار و مثبت داشت (0.01 p). با توجه به يافته پژوهش حاضر، مي توان گفت روايت درماني با تاكيد بر لحظات نوآور، روش مداخله اي مناسبي براي افزايش تاب آوري در دختران با خودآسيب زني بدون قصد خودكشي است.