نقش لُرها در تقويت هويت ملي در عصر پهلوي با تأكيد بر مؤلفه زبان فارسي

پژوهش با تمركز بر لُرها و ارائه تعريف و تبيين مفهوم هويت ملي، عناصر هويت ملي ايران و دل‌بستگي لُرها نسبت به مؤلفه زبان فارسي در عصر پهلوي (1299 ـ 1357 ه.ش) است. در ايران گروه‌هاي زباني گوناگوني زندگي مي‌كنند، اين گروه‌ها نقش سازنده و برجسته‌اي در همبستگي و تقويت هويت ملي دارند. لُرها هم ازنظر زباني و گويش‌هاي زباني شباهت زيادي با زبان فارسي دارند و هم ازنظر تاريخي و فرهنگي خودشان را ايراني مي‌دانند. وجود ديدگاه‌هايي مبني بر ايراني بودن لُرها، عناصر هويت‌بخش دين اسلام و مذهب تشيع، زبان فارسي، تاريخ و سرزمين ايران باعث شد لُرها نقش فعال و تأثيرگذاري در مسايل گوناگون ايران داشته باشند. لُرها با كارآمدترين ابزارهاي زبان فارسي؛ ازجمله شاهكارهاي ماندگار فردوسي، سعدي، حافظ، نظامي و مولوي در غنا و گسترش زبان فارسي بعنوان ‌زباني فراگويشي و تعاملي نقش زيادي در همبستگي ملي داشتند. در عصر پهلوي زبان فارسي به‌عنوان مؤلفه پايدار هويت‌ساز و به‌صورت آگاهانه براي انجام مكاتبات اداري، رسمي و علمي موردتوجه قرار گرفت..پژوهش به بررسي نقش لُرها در استحكام بخشي به وحدت ملي در ايران، مي پردازد كه در قالب فرضيۀ «لُرها در كنار گويش‌هاي محلي زبان لُري با بكارگيري زبان فراگويشي فارسي بعنوان زبان رسمي مكاتبات، نظام اداري، آموزشي، زبان آثار و منابع مكتوب ملي و محاوره اي، نقش مؤثري در استحكام وحدت ملي داشته اند.» بنابراين با توجه به ماهيت موضوع، تحقيق از نوع توصيفي ـ تحليلي و روش گردآوري اطلاعات، كتابخانه اي، اسنادي و اينترنتي است.