بررسي ظرفيت‌هاي داستان‌هاي واقع‌گراي شاهنامه براي ارائه به كودكان

شاهنامۀ فردوسي به دليل داشتن داستان هاي جذّاب، همواره نظر بسياري از نويسندگان كودك و نوجوان را به خود جلب كرده است.كودك از منظر شناختي و داشتن ويژگي هاي منحصر به گروه سنّي خود، نيازهاي مختص به خويش را در دريافت منابع علمي و حتّي داستاني دارد. به همين دليل، مقاله‌ حاضر كه به شيوه‌ توصيفي و تحليلي نگاشته شده و روش گردآوري اطّلاعات آن بر پايه‌ مطالعات كتاب خانه اي بوده، مي كوشد تا با توجّه به شرايط سنّي كودك، ظرفيت هاي برخي داستان هاي واقع گراي شاهنامه را كه شامل موضوعات رزمي، تاريخي، اجتماعي، عاشقانه، عارفانه و اخلاقي مي شود، مورد بررسي قرار دهد تا بتوان با شگردهايي چون بازنويسي، بازآفريني، بازنگري و غيره، متن كهن شاهنامه را براي اين گروه مناسب سازي كرد. داستان هاي واقع گراي شاهنامه در صورت مناسب سازي، زماني مي تواند نظر كودكان را جلب كند كه با زندگي معمول آنان در ارتباط باشد. به علاوه آن دسته از داستان ها كه شرح حال يك يا چند شخصيت قهرمان است، به دليل داشتن محتوايي ماجراجويانه و نزديك به زندگي بشري، الگويي را در اختيار كودكان قرار مي دهد كه از ذهن آن ها دور نيست. هم چنين وجود شخصيت هاي كودك در داستان هاي واقع گراي شاهنامه به دليل ايجاد حسّ هم‎ذات‎پنداري در مخاطب، مي تواند يكي از عوامل مهم در افزايش ظرفيت هاي داستاني براي جذب كودكان باشد.