بن‌مايه‌هاي اساطيري آتش در اوستا و بندهشن و بازتاب آن در ادبيات فارسي

آتش يكي از چهار آخشيج (عنصر) است كه با كشف آن جهشي در شيوۀ زندگي انسان ها پديد آمد. اين عنصر در ميان تمام ملل دنيا همواره مورد احترام بوده است. عده اي آن را مورد پرستش قرار داده اند و مردماني در اجراي مراسم آييني از آن استفاده كرده اند. آتش ازگذشته هاي دور تا امروز از مراسم عزا تا جشن ها، با حالت نمادين دوگانه به گونه هاي مختلف در زندگي بشر، حضوري پررنگ داشته است. امروزه شمع همان نقش روشن گري آتش را ايفا مي كند چه در مراسم جشن و شادي و چه در مراسم سوگواري؛ و درعين تعارض محيطي، نوعي آرامش را تداعي مي كند و استفاده از آن در دنيا رايج است. تمام تمدن هاي بنام دنيا داستان هاي مختلفي براي پيدايش آتش دارند و نكتۀ مشترك در تمامي اساطير جهاني اين است كه كشف آتش به عنوان نقطۀ عطفي در زندگي بشر، هميشه مورد احترام بوده است. در اين پژوهش به شيوۀ تحليلي توصيفي و با استفاده از منابع كتاب‎خانه اي، جاي‌گاه عنصر آتش در اوستا و بندهشن بررسي و تضاد و تعارض در نماد اين عنصر تحليل شده است. آتش در شعر شاعران با ايجاد حسي دوگانه و حتي چندگانه، دست مايۀ سرودن اشعاري دل پذير شده كه با پيشينۀ مفهوم انواع آتش در اوستا و بندهشن شباهت دارد و مي توان ريشۀ آن را در اين دو كتاب مشاهده كرد.