تأثير رخساره‌ها و فرآيندهاي دياژنزي بر قطر گلوگاه حفرات در سازند داريان، بخش مركزي خليج فارس

اين مطالعه، تأثير رخساره و دياژنز بر قطر گلوگاه حفرات در 110متر از رسوبات يك چاه، از سازند داريان در بخش مركزي خليج فارس را بررسي مي‌كند. تعداد 390 مقطع نازك، 160 داده تخلخل و تراوايي مغزه بررسي‌ شد. مطالعات پتروگرافي، به شناسايي 9 ريزرخساره در پنج زيرمحيط منجر شد كه در محيط رمپ كربناته نهشته شده است. مهم‌ترين فرآيندهاي دياژنزي، شامل ميكرايتي‌شدن، سيماني‌شدن، تراكم، شكستگي و نوشكلي است كه در طي مراحل مختلف دياژنز دريايي، جوي و تدفيني، رسوبات سازند داريان را تغيير داده‌اند. عدد وينلند محاسبه و با داده‌هاي تزريق جيوه مقايسه شد. بررسي اين عدد به تفكيك ريزرخساره‌ها، نشان داد دو ريزرخسارۀ مادستون آهكي با لايه‌بندي ظريف و اربيتولينا وكستون به‌علت بافت گل‌پشتيبان، وجود ميكرايت، وجود كاني‌هاي رسي مسدودكنندۀ حفرات، تراكم و سيماني‌شدن، كم‌ترين قطر گلوگاه (R35 0.1 ميكرون) را دارند؛ در مقابل، ريزرخسارۀ بايوكلاست پلوئيد پكستونگرينستون محيط شول، به‌علت بافت دانه پشتيبان، كم‌بودن فراواني ميكرايت، وجود شكستگي‌هاي باز، بالاترين قطر گلوگاه حفرات ( R35 0.5 ميكرون) را از ميان كل ريزرخساره‌ها داشته است. در تعدادي از اين نمونه‌ها، سيماني‌شدن و فشردگي، باعث كاهش قطر گلوگاه حفرات شده و آنها را به واحدهايي با مقدار R35 بين 0.1 تا 0.5 ميكرون منتقل كرده است. داريان بالايي و داريان پاييني، بر ريزرخساره‌ها با قطر گلوگاه بالا ( R35 0.5 ميكرون) و متوسط (0.5 R35 0.1 ميكرون) منطبق‌اند و كيفيت مخزني خوبي دارند؛ در مقابل بخش هوار، بر ريزرخساره‌هاي با قطر گلوگاه كوچك‌تر (R35 0.1 ميكرون) منطبق و تقريباً فاقد كيفيت مخزني است.