بررسي و نقد رويكرد جامعه‌شناسي تاريخي شريعتي در اسلام‌شناسي

بررسي روش‌شناسي شريعتي در اسلام‌شناسي نشان مي‌دهد كه خلاقيت‌ها و نوگرايي‌هاي وي در تفسيري متفاوت از دين بي‌شك نتيجه نوآوري‌هاي روش‌شناختي وي در به‌كارگيري دستاوردهاي جامعه‌شناسي و فلسفه تاريخ جديد در بازتعريف مفاهيم و باورهاي ديني است. رويكرد شريعتي در مطالعات اسلامي را مي‌توان در بستر جامعه‌شناسي دين قرار داد. شريعتي همواره به سه مؤلفه تاريخ‌گرايي (توجه به پيشينه و نقش تاريخي پديده‌ها)، عينيت‌گرايي و نگرش‌نظام‌مند به عنوان ويژگي‌هاي اصلي روش خود توجه كرده است. اين مقاله با به‌كارگيري روش تأويلي با رويكرد تحليلي در صدد است نشان دهد كه روش منحصر به فرد شريعتي در مطالعات اسلام‌شناسي زمينه‌ساز توجه به ابعاد جديدي در متون ديني و تاريخ اسلامي شده كه از بستر آن امكان خوانشي ايدئولوژيك از دين براي وي فراهم شده است. در رويكرد اسلام‌شناسي شريعتي توجه ويژه‌اي به ظرفيت‌هاي سياسي و اجتماعي دين اسلام و مذهب تشيع شده است.