تحليل و بررسي ديدگاه عبدالكريم سروش درباره علم امامان شيعه

هم‌زمان با پيدايش مسئله امامت، شيعيان با استناد به سخنان پيامبر اعظم (ص) براي برخورداري امامان از علم ويژه بيش از هر ويژگي ديگر اصرار ورزيدند. در تثبيت امامت نقش كليدي براي آن قائل شدند و با رويكردهاي مختلف در زمره مباحث كلامي به آن نظر انداختند. از جمله نوانديشاني كه اخيراً با رويكرد تكثرگرايانه درباره جايگاه و مرجعيت علمي امامان b اظهارنظر كرده، عبدالكريم سروش دباغ است. او از چند جهت باورمندي شيعيان به جايگاه علمي امامان را نقد كرده، و از اساس انديشه‌اي غاليانه به شمار آورده است! در اين جستار مي‌كوشيم با تحليل و بررسي گفتار و نوشتار وي چند مسئله مهم را روشن كنيم: 1. دوگانه‌پنداري او درباره علوم وحياني امامان پس از پيامبر اكرم k؛ 2. استفاده ابزاري از غزالي براي هم‌داستان جلوه‌دادن او با خود؛ 3. واردكردن اتهام غلو به شيعيان به دليل باورداشتن به علم وحياني امامان.