بازتاب ادويته ودانته و يوگا در قبالاي نبوي ابراهيم ابوالعافيه

ابراهيم ابوالعافيه (متوفاي حدود 1291 م.)، از عرفاي يهودي، عقيده داشت هدف از زندگي عالي، دست‌يابي به كمال و فضيلت است و بهترين راه براي رسيدن به اين هدف، تمركز و تعمق درباره خداوند به واسطه بيان‌كردن حروف صامت و مصوتي است كه تشكيل‌دهنده نام او است، چراكه نام الاهي همان ذات و حقيقت خدا است. از اين‌رو، ابوالعافيه ابتكاراتي را در زمينه شيوه تركيب حروف به وجود آورد. اما در ميان تمام آموزه‌هاي عملي‌اش، عالي‌ترين و برجسته‌ترين آنها، تكنيك مربوط به بيان نام الاهي است. او ذكر نام الاهي را با شيوه‌هاي تنفسي خاص و حركات سر و گردن همراه كرد. از سوي ديگر، مي‌دانيم كه در سنّت هندويي اين اعمال از ديرباز رواج داشته است. با توجه به آشنايي ابوالعافيه با سنت هندويي برخي، از تأثيرپذيري او از سنت هندويي سخن گفته‌اند. در اين مقاله اين موضوع را بررسي مي‌كنيم و مي‌بينيم كه مكتب ابوالعافيه از سه منظر با سنت هندويي مشابهت داشته است: تأكيد بر وصف‌ناپذيري حقيقت متعالي، تأكيد بر شيوه‌هاي خاص ذكرگويي، تأكيد بر خلسه عرفاني.