اثربخشي تحريك مكرر مغناطيسي فراقشري بر افسردگي و انطباق اجتماعي بيماران مبتلا به سكته مغزي

مقدمه: سكته مغزي يكي از ناتوان ‌كننده ‌ترين بيماري ‌هاي نورولوژيكي مي ‌باشد. بنابراين، يافتن درمان ‌هاي جديدي جهت افزايش توان ‌بخشي روان ‌شناختي مبتلايان، مهم است. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي تحريك مكرر مغناطيسي فراقشري مغز بر افسردگي و انطباق اجتماعي بيماران مبتلا به سكته ‌مغزي انجام گرفت. روش كار: اين پژوهش، نيمه ‌آزمايشي با طرح پيش ‌آزمون و پس ‌آزمون با گروه كنترل نابرابر بود. جامعه مورد مطالعه آن كليه بيماران مبتلا به سكته مغزي مراجعه ‌كننده به كلينيك ‌هاي مغز و اعصاب تهران بود. بر اين اساس، 30 نفر از بيماران با استفاده از روش نمونه ‌گيري غيرتصادفي انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل جاي گزاري شدند (هر گروه 15 نفر). براي اندازه ‌گيري متغيرهاي پژوهش از آزمون ‌هاي افسردگي، خودارزيابي انطباق اجتماعي و دستگاه تحريك مكرر مغناطيسي فراقشري مغز استفاده شد. گروه آزمايش 30 جلسه تحت درمان بر روي ناحيه پيش ‌پيشاني نيمكره چپ قرار گرفته و سپس از هر دو گروه پس آزمون صورت گرفت. تجزيه و تحليل داده ها به روش كوواريانس چند متغيره با نرم‌ افزار SPSS21 انجام شد. يافته ‌ها: نتايج تحليل واريانس چندمتغيري نشان داد كه درمان تحريك مكرر مغناطيسي فراقشري باعث كاهش افسردگي و افزايش عملكرد اجتماعي بيماران شده است (0.01 P). نتيجه ‌گيري: با توجه به نتايج اين پژوهش، اين درمان برخلاف داروها كه داراي عوارض شناختي هستند باعث بهبود عملكرد شناختي و در نهايت افسردگي مي شود. بنابراين پيشنهاد مي ‌گردد از نتايج پژوهش ‌هاي انجام شده در اين زمينه به صورت عملي در مراكز توان بخشي بيماران سكته مغزي استفاده شود.