ارزيابي نقش ميانجي هويت در مفهوم زيست پذيري با استفاده از مدلسازي معادلات ساختاري (مطالعه موردي: بخش مركزي شهر بجنورد)

شهر زيست پذير از مفاهيم نوين و مؤثر در نظام‌هاي كنوني شهري است كه به واسطه نقش مهم و اساسي كه در تحول انديشه‌ها و آرمان‌هاي جامعه معاصر دارد، جايگاهي بايسته پيدا كرده است. نظر به اهميت ارتقاء و بهبود شرايط زيست در بخش مركزي شهرها از يك سو و تاكيد بر مباحث كيفي به جاي توجه صرف به كميت، هدف از پژوهش حاضر، بررسي نقش ميانجي گرانه هويت در ارتباط بين زيست‌پذيري بخش مركزي شهر بجنورد با برخي شاخص‌هاي منتخب و كليدي اين مفهوم است. براي دستيابي به اين هدف، مباني نظري تحقيق با استفاده از مطالعه كتابخانه‌اي و اطلاعات مورد نياز براي تحليل با استفاده از ابزار پرسشنامه از 384 نفر از ساكنان بخش مركزي شهر جمع آوري شد. به فراخور نياز تحقيق از نرم‌افزارهاي SPSS و  Smart PLSبراي آماده‌سازي و پردازش داده‌ها استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش بيان‌كننده معنادار بودن نقش مهم و اثرگذار متغير هويت و حس تعلق به مكان به عنوان ميانجي بر ساير شاخص‌هاي مورد مطالعه اين پژوهش؛ يعني مشاركت اجتماعي، امنيت و آموزش در ميزان زيست‌پذيري بخش مركزي شهر بجنورد است. بنابراين، متغير هويت و حس تعلق به مكان نه تنها عوامل مؤثر در زيست پذيري يك مكان هستند، بلكه در ميزان تاثيرگذاري ساير عوامل و متغيرها نيز نقشي قابل توجه دارند، كه اين مساله بر اهميت متغير هويت و حس تعلق به مكان در مطالعات زيست پذيري مي افزايد. لذا توجه ويژه به اين مفاهيم نقشي اساسي در بهبود زيست پذيري شهري خواهد داشت.