تحليلي بر مؤلفه‌هاي تبيين‌كننده‌ حس تعلق مكاني در محلات نوبنياد شهري (مطالعه موردي: محله‌ي ياغچيان تبريز)

امروزه برنامه‌ريزي و توسعه‌ي شهري روندي پايين به بالا بوده كه از مقياس خرد يعني محله شروع مي‌شود و هدف اوليه‌ي آن، ايجاد مكان‌هاي (محلات) مطلوب براي زندگي از طريق پيوند انسان با مكان و به عبارتي ارتقاي حس تعلق مكاني محسوب مي‌گردد. در اين راستا، با توجه به اهميت برنامه‌ريزي و توسعه‌ي محله‌محور در دست‌يابي به توسعه‌ي شهري و نقش تأثيرگذار ارتباط و پيوند انسان با محلات و توسعه‌ي آن، هدف از تحقيق حاضر شناسايي مؤلفه‌هاي تبيين‌كننده‌ي حس تعلق مكاني در محلات نوبنياد تبريز(محله‌ي ياغچيان) مي‌باشد. روش تحقيق در مطالعه‌ي حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر ماهيت توصيفيتحليلي مي‌باشد كه به‌منظور تجزيه و تحليل اطلاعات از مدل حداقل مجذورات جزئي در نرم‌افزار WarpPLS استفاده شده است. جامعه‌ي آماري تحقيق نيز ساكنان محله‌ي ياغچيان تبريز (حدود 150000 نفر) مي‌باشد كه حجم نمونه بر مبناي فرمول كوكران 384 نفر برآورد گرديده و براساس فرمول اصلاح شده‌ي كوكران به تعداد 340 نفر تقليل يافته است. يافته‌هاي تحقيق بر مبناي مدل ساختاري حاكي از آن است كه در محله‌ي مورد مطالعه مؤلفه‌هاي تبيين‌كننده‌ي حس تعلق مكاني در وهله‌ي اول تعلق كاركردي: انعطاف‌پذيري، آسايش و جذابيت به ترتيب با ارزش 65/0، 59/0 و 44/0، در وهله‌ي دوم تعلق حسي و عاطفي: سيماي بصري و اجتماع‌پذيري به ترتيب با ارزش 41/0 و 38/0 و در وهله‌ي سوم تعلق مفهومي: هويت و شخصيت مكان، خوانايي و قابليت ادراك و تصور مكان به ترتيب با ارزش 32/0، 27/0 و 22/0 مي‌باشند.