تحليل الگوي مسيريابي كودكان 10 تا 14 سال با تأكيد بر رشد شناختي (مطالعه موردي: محله لشگر قاسم‌آباد)

اهميت بررسي رشد در حيطه‌ي رشته روانشناسي كودك تبلور مي‌يابد. از سويي ديگر مقوله‌ي رشد شناختي به‌عنوان منبع آگاهي‌بخش درزمينه رشد كودكان است و در فرآيند مسيريابي كودكان تأثير دوچندان دارد. توجه به اين امر در فضاهاي شهري مي‌توانند سبب سهولت مسيريابي موفق كودكان شود. هدف از اين پژوهش تحليل الگوي مسيريابي با تأكيد بر رشد شناختي كودكان 10 تا 14 سال مي‌باشند روش تحقيق در پژوهش حاضر كاربردي است. در اين راستا به‌منظور گردآوري داده‌ها از مشاهدات ميداني، پرسشنامه و بازديد از محدوده استفاده‌شده است. روش نمونه‌گيري به‌صورت تصادفي با استفاده از فورمول كوكران است و تكميل پرسشنامه توسط 106 نفر از كودكاني در بازه‌ي سني 12-10 سال و 106 نفر از كودكان در بازه‌ي سني 14-12 تكميل گرديده است. تحليل داده‌ها براي تحليل الگوي مسيريابي كودكان با تأثيرپذيري از رشد شناختي در محله لشگر به‌صورت كمي از روش تحليل عاملي با استفاده از نرم‌افزار ليزرل محاسبه گرديده است. در تحليل داده‌ها براي ارزيابي ارتباط مابين مسيريابي و رشد شناختي پس از جمع‌آوري داده‌ها، اطلاعات حاصل با روش‌هاي آماري آزمون تي وابسته، آزمون فرضيات كلموگروفاسميرنف تحليل گرديده است. نتايج پژوهش حكايت از آن دارد كه كودكان در بازه‌ي سني 12-10 سال، بيشتر به رنگ نماها، فرم بنا و ساختمان‌هايي كه فرم و عملكرد شاخصي دارند اشاره‌كرده‌اند، همچنين كودكان در بازه سني 14-12 سال به نشانه‌هاي شاخص كه داراي كالبد متمايز نسبت به ساير ابنيه در محله داشته‌اند.