تحليل عوامل مؤثر بر بازآفريني بافت‌هاي تاريخي از منظر توسعه گردشگري

رهيافت بازآفريني رجوع معناداري به هويت بافت تاريخي دارد كه دستيابي به آن تنها در گرو توجه به گردشگري خلاقانه شهري است. توجه به بافت فرسوده و رفع ناپايداري آن‌ها به موضوع محوري در شهرها بدل شده به‌گونه‌اي كه بازآفريني شهري با رويكرد توسعه گردشگري به‌عنوان چاره‌اي براي حفظ اين‌گونه بافت‌هاي ارزشمند توصيه مي‌گردد. ازاين‌رو پژوهش حاضر باهدف شناسايي و تحليل عوامل مؤثر بر بازآفريني بافت هاي تاريخي از منظر توسعه گردشگري انجام شد. تحقيق حاضر با توجه به هدف، كاربردي و بر اساس روش از نوع توصيفي تحليلي است. مؤلفه‌هاي مورد مطالعه در اين تحقيق در 7 عامل اجتماعي، كالبدي و زيرساختي، اقتصادي، سياسي، ضوابط، فرهنگي و بافت فرسوده تقسيم‌بندي شدند. براي دستيابي به اهداف پژوهش، از روش ديمتل فازي بهره گرفته شد. نتايج پژوهش در مقدار (Di+Ri) نشان داد كه بعد اقتصادي با امتياز نهايي 3.159 با اهميت‌ترين مؤلفه در بين مؤلفه‌هاي مورد مطالعه جهت توسعه گردشگري در بافت‌هاي قديمي شهر اهواز مي‌باشد. همچنين نتايج در مقدار (DiRi) نشان داد كه در گروه علّي مؤلفه‌هاي اجتماعي، اقتصادي، كالبدي و سياسي قرار دارد و اثرگذارترين آن‌ها بعد اجتماعي با امتياز نهايي 0.615 و در گروه معلول مؤلفه‌هاي فرهنگي، بافت فرسوده و ضوابط قرار دارد كه اثرپذيرترين آن‌ها بافت فرسوده با امتياز نهايي 0.4723 شناسايي شد.