تبيين نقش عوامل مؤثر بر تعلق مكاني در بافت‌هاي شهري (مطالعه موردي: بافت‌هاي قديم، مياني، جديد و حاشيه‌اي شهر سنندج)

اهميت ايجاد زمينه هاي دلبستگي به مكان وتقويت مؤلفه هاي مؤثر بر آن به ضرورت موضوع دلبستگي به مكان و شناخت عوامل تقويت كننده آن مي افزايد. تحقيق حاضر كه با هدف بررسي عوامل مؤثر بر ارتقاي دلبستگي به مكان در سه مقياس خانه، محله و شهر در بافت هاي شهر سنندج انجام شده است، داراي هدف كاربردي و ماهيت و روش تحقيق توصيفيتحليلي است. جامعه آماري اين پژوهش، 321 نفر از ساكنين بافت هاي چهارگانه سنندج است. دلبستگي به مكان و ابعاد آن، متغير وابسته و عوامل دلبستگي به مكان و مقياس مكان به عنوان متغيرهاي مستقل درنظر گرفته شده اند. جهت بررسي مقايسه اي محدودههاي پژوهش در سه سطح از آزمون‌هاي پس از تجربه به كمك آزمون توكي؛ براي ارزيابي اثرگذاري عوامل كالبدي، اجتماعي و فردي بر دلبستگي به مكان؛ و همچنين دلبستگي به مكان در سه بعد شناختي، عاطفي و رفتاري از مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شده است. نتايج نشان مي دهد كه از ميان متغير هاي بعد روانشناسي، عناصر عاطفي، شناختي و رفتاري دلبستگي، عوامل كالبدي و اجتماعي و متغير هاي مستقل ويژگي هاي فردي رابطه معناداري با متغير وابسته دلبستگي به مكان دارند. بررسي نتايج و مقايسه عوامل دلبستگي در بين چهار محدوده نشان مي دهد كه محله بافت حاشيه با كمترين ميزان دلبستگي به محله، از ميان ابعاد دلبستگي، بعد عاطفي و ازميان عوامل دلبستگي، عامل كالبدي نقش مؤثرتري بر دلبستگي به محله دارد، كه لازم است در طرح هاي آتي به آنها توجه ويژه اي مبدول شود، تا بتوان دلبستگي ساكنين به محله را ارتقا بخشيد و از مهاجرت ساكنان به خارج محله جلوگيري نمود.