تأثير تمرينات وستيبولار بر عملكرد تعادلي سالمندان غيرفعال

مقدمه: پيري با تغييرات فيزيولوژيكي تدريجي در سيستم هاي بدن مانند كاهش قدرت عضلات و دامنه حركتي، افزايش زمان واكنش و تغييرات در سيستم‌هاي تعادل و حسي همراه است. فعاليت بدني از جمله روش‌هايي است كه براي پيشگيري، به تأخير انداختن و يا درمان مشكلات ناشي از فرآيند پيري به كار مي‌رود. هدف از انجام تحقيق حاضر، تعيين تأثير تمرينات وستيبولار بر عملكرد تعادلي سالمندان غيرفعال بود. مواد و روش ها: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و همراه با گروه كنترل بود كه در آن 40 داوطلب مرد غيرفعال با سن بالاتر از 60 سال شهر كرج در سال 1398، به‌صورت تصادفي در دو گروه تجربي و كنترل (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربي به مدت دوازده جلسه (هفته‌اي سه جلسه 45 دقيقه‌اي) در تمرينات وستيبولار شركت كردند. براي اندازه گيري عملكرد تعادلي از آزمون تعادل پويا استفاده شد. تحليل داده‌ها توسط آزمون تحليل كوواريانس يك‌راهه انجام شد. يافته‌ها: نتايج تفاوت معني داري در ميانگين عملكرد تعادلي دو گروه نشان داد (002/0 gt;p). نمره عملكرد تعادلي در گروه تجربي و كنترل به ترتيب 23/0±45/19 و 15/0±55/20 بود كه حاكي از بهبود عملكرد تعادلي در گروه تجربي بود. نتيجه‌گيري: با توجه به اثر تمرينات وستيبولار بر بهبود عملكرد تعادلي سالمندان پيشنهاد مي‌شود برنامه‌ريزي اين نوع از تمرينات براي جامعه سالمندان ضروري شود. با اجراي تمرينات وستيبولار مناسب مي‌توان از ضعف تعادلي و ريسك سقوط در اين افراد جلوگيري كرد.