مقايسه‌ي اثربخشي زوج‌درماني شناختي-رفتاري و زوج‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر كاهش دلزدگي زناشويي زوجين

مقدمه: كاهش ارتباط بين زوجين و بروز دلزدگي، با اثرات و عواقب بالقوه آسيب‌رسان و مخاطره‏آميز براي زوجين و فرزندان همراه است. دو رويكرد زوج‎درماني مبتني بر پذيرش و تعهد و زوج‎درماني شناختيرفتاري از جمله رويكردهاي ارزشمندي هستند كه توسط پژوهش‎هاي فراواني حمايت شده‎اند. بنابراين، اين پژوهش با هدف مقايسه اثربخشي زوج‎درماني شناختيرفتاري و زوج‎درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر كاهش دلزدگي زناشويي زوجين انجام شد.   مواد و روش‌ها: اين مطالعه از نوع نيمه آزمايشي با پيش آزمون، پس آزمون و گروه گواه با پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري شامل تمامي زوجين مراجعه‏كننده به مركز مشاوره و روان‏درماني مهرساي شهر آشخانه طي سال 1398 بود كه از بين آن‏ها با روش در دسترس، تعداد 60 نفر انتخاب و در سه گروه مساوي گمارش شدند. مداخلات درماني براي هر يك از دو رويكرد زوج‏درماني طي 12 جلسه (1 جلسه در هفته و هر جلسه 90 دقيقه) اعمال شد. اما گروه گواه مداخله درماني دريافت نكردند. براي گردآوري داده‏ها از پرسش‎نامه دلزدگي زناشويي پاينز استفاده شد. داده‏ها با روش‏هاي آمار توصيفي و تحليل واريانس با اندازه‏گيري‎هاي مكرر تحليل شد. يافته‌ها: برحسب نتايج، دو رويكرد زوج‎درماني تغييرات معني داري در كاهش دلزدگي زناشويي و ابعاد آن در مراحل پس‏آزمون و پيگيري دو ماهه ايجاد كردند (P 0/05)، و بين اثربخشي اين دو روش درماني تفاوت معني داري وجود نداشت (P 0/05). نتيجه‌گيري: در مجموع، يافته‏هاي تحقيق حاضر حمايتي تجربي براي هر دو رويكرد درماني در جهت كاهش دلزدگي زناشويي زوجين فراهم مي‏كند و آگاهي درمانگران حوزه خانواده و زناشويي از اين رويكردها مي‎تواند كمك كننده باشد.