اثربخشي درمان مبتني بر دلبستگي بر كاهش علائم اضطراب، احساس تنهايي و عزت‏ نفس كودكان پسر بي‏ سرپرست

مقدمه: ماهيت پيچيده مشكلات عاطفيرفتاري كودكان بي‏سرپرست بررسي و بكارگيري درمان‏هاي جديد را ايجاب مي‏كند. لذا اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر دلبستگي بر كاهش علائم اضطراب، احساس تنهايي و عزت‏نفس كودكان پسر بي‏سرپرست انجام شد.مواد و روش‌ها: پژوهش از نوع نيمه‏آزمايشي با پيش آزمون، پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي پسران بي‏سرپرست ساكن مركز شبانه‏روزي شهيد قدوسي تحت پوشش سازمان بهزيستي تهران در سال 1398 بود. با نمونه‏گيري در دسترس، تعداد 30 نفر انتخاب و در گروه هاي آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) قرار گرفتند و پرسش‏نامه هاي اضطراب (اسپنس، 1999)، احساس تنهايي (آشر و همكاران، 1984) و عزت‏نفس (كوپراسميت، 1976) را تكميل كردند. در گروه آزمايش، درمان مبتني بر دلبستگي در 10 جلسه (هفته اي 1 جلسه، هر جلسه 1 ساعت) اجرا گرديد. افراد گروه كنترل برنامه درماني را دريافت نكردند. پس از پايان آموزش، از گروه ها پس‏آزمون گرفته شد. داده ها با روش‏هاي آزمون‏ t مستقل و زوجي و تحليل كوواريانس چندمتغيري تحليل شدند.  يافته‌ها: ميانگين نمرات كل اضطراب، اضطراب جدايي، اضطراب اجتماعي، وسواس، فوبي و حمله هراس در گروه آزمايش در مرحله پس‏آزمون نسبت به گروه كنترل تفاوت معني داري داشت (05/0 gt;p). بين ميانگين نمره احساس تنهايي و عزت‏نفس آزمودني‏هاي دو گروه نيز در مرحله پس‏آزمون تفاوت از نظر آماري معني دار بود (05/0 gt;p).نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش تأكيدي بر اهميت دلبستگي در كودكان بي‏سرپرست دارد كه مي‏تواند تلويحات كاربردي براي درمانگران جهت كاهش مشكلات عاطفيرفتاري كودكان و نوجوانان بي‏سرپرست ارايه دهد.