اثربخشي زوج‌درماني متمركز بر شفقت بر افزايش تمايزيافتگي و كاهش تعارضات زناشويي زوجين

مقدمه: زوجين، در تعارض زناشويي با يكديگر رفتارهاي خشونت آميز و خصمانه دارند. زوج درماني از تكنيك‌هايي است كه مي‌تواند در اين زمينه به زوجين كمك كند. هدف از اين پژوهش تعيين اثربخشي زوج درماني متمركز بر شفقت بر افزايش تمايزيافتگي و كاهش تعارضات زناشويي زوجين بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر، شبه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري، كليه زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر كرمان در سال ۱۳۹8 بودند. با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس، 24 زوج انتخاب و به ‌طور تصادفي ساده در دو گروه مساوي قرار گرفتند. گروه آزمايشي در 8 جلسه 60 دقيقه اي (يك جلسه در هفته)، آموزش زوج درماني متمركز بر شفقت دريافت كردند ولي در مورد گروه كنترل مداخله اي صورت نگرفت. پرسشنامه‌هاي تمايزيافتگي خود Skowron  و Friedlander (1998) و تعارض زناشويي Sanayi (1387) قبل و بعد از اجراي مداخله اجرا شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس انجام شد.يافته ها: زوج درماني متمركز بر شفقت موجب افزايش معني دار تمايزيافتگي خود (F=7612/114, p 0.001) و كاهش معني دار تعارضات زناشويي زوجين (F=275/44, p 0.001) گرديد.نتيجه گيري: بنابر نتايج پژوهش حاضر و پيشينه پژوهشي، مي توان زوج درماني متمركز بر شفقت را به عنوان روشي كارآمد در افزايش تمايزيافتگي و كاهش تعارض زناشويي زوجين داراي مشكلات ارتباطي پيشنهاد نمود.