بهينه‌سازي اثرات زيست‌محيطي ناشي از صنعت ساخت‌وساز با چندين حالت اجرايي فعاليت‌ها: روش ماتريس لئوپولد ايراني

زمينه و هدف: صنعت ساخت وساز و اجراي طرح هاي عمراني، به عنوان يكي از عوامل آلودگي هاي زيست‌محيطي به شمار مي رود. توجه به اثرات تخريبي و آلودگي هاي ايجاد شده از اجراي طرح هاي عمراني، لزوم ارزيابي اثرات زيست‌محيطي و شناخت آن ها را در جهت كاهش اثرات، امري ضروري مي سازد. هدف از انجام اين پژوهش ارزيابي اثرات زيست‌محيطي پروژه آب رساني روستايي در شهرستان بيرجند با استفاده از روش ماتريس لئوپولد ايراني است. روش بررسي: در اين پژوهش ارزيابي اثرات منفي زيست‌محيطي اجراي پروژه آب رساني روستايي در شهرستان بيرجند طي سال 1398 در دو محيط فيزيكيشيميايي و بيولوژيكي و در فاز ساختماني با استفاده از روش ماتريس ايراني انجام پذيرفته است. به اين منظور براي ارزيابي اثرات زيست‌محيطي حالت هاي اجرايي مختلفي براي اجراي فعاليت هاي پروژه تدوين شده و به ازاي هر كدام از آن ها ماتريس لئوپولد تشكيل گرديده است. يافته ها: نتايج نشان داد كه ميانگين اثرات زيست‌محيطي در دوران ساخت در 7 حالت اجرايي موردبررسي بر محيط به ميزان 1.58، 1.95، 2.15، 2.5، 2، 2.21 و 2.22 است. همچنين تعداد پيامدهاي زيست‌محيطي در آلودگي آب هاي سطحي و زيرزميني بيشترين و مناطق حفاظت شده كمترين مقدار را دارند. بحث و نتيجه گيري: با توجه به تحليل انجام شده در هيچ يك از رديف ها و ستون هاي هفت ماتريس بررسي شده براي حالت هاي اجرايي، ميانگين رده بندي كمتر از 3.1 يافت نشد، لذا انجام پروژه آب رساني مورد تأييد مي باشد. براي كاهش اثرات نيز كمترين ميزان اثرات زيست‌محيطي هر فعاليت انتخاب گرديد كه باعث مي شود ميانگين اثرات زيست‌محيطي كل پروژه 1.52 گردد.