تحليل تاثير مفهوم بينابينيت در ارتقاء حس تعلق به مكان در مسجد-مدرسه‌هاي دوره قاجاريه (نمونه موردي: مسجد- مدرسه صالحيه شهر قزوين)

زمينه و هدف: در معماري دوره اسلامي ايران، بناهاي عمومي همانند مسجد مدرسه‌ها مكان‌هايي براي تعاملات افراد با سليقه‌ها و تفكرات مختلف بودند، اين بناها با عملكردها و فضاهاي متنوع خود و با داشتن فضاهايي بينابين كه نقش تعيين كننده‌اي در سازمان‌دهي عملكردهاي متنوع اين مكان‌ها و پيوند بيشتر فرد با آن را داشتند، تشكيل يك كل واحد را مي‌دادند، و تمايل فرد به ماندن در آن مكان را ميسر مي‌ساختند. هدف اين مطالعه، تحليل تاثير مفهوم بينابينيت در ارتقاء حس تعلق به مكان در مسجد مدرسه‌هاي دوره قاجاريه است و به بيان اين مطلب مي‌پردازد كه چگونه فضاي بينابين مي‌تواند در ارتقاء حس تعلق به مكان موثر باشد. روش بررسي: اين پژوهش در تابستان سال 1398 با استفاده از روش تحقيق همبستگي به تحليل متغيرها، و با مطالعات كتابخانه‌اي، ميداني و پيمايشي به بررسي مولفه‌هاي تاثيرگذار در ارتقاء حس تعلق به مكان و فضاي بينابين و سپس به بررسي ارتباط معنادار بين اين دو متغير در نرم افزار Spss 20 پرداخته است. يافته‌ها: يافته‌ها و نتايج حاصل از اين پژوهش حاكي از آن است كه ضريب معناداري بين متغيرهاي حس تعلق به مكان و فضاي بينابين كمتر از 05/0 بوده و نشان از وجود از رابطه معنادار بين اين دو متغير است. بحث و نتيجه‌گيري: در نتيجه استفاده از مفهوم بينابينيت مي‌تواند عاملي موثر براي ايجاد حس تعلق به مكان در فضاي معماري باشد. زيرا امروزه مفهوم بينابينيت، در طراحي فضاهاي معماري بسيار حائز اهميت است، تا با استفاده از آن بتوان در مكان‌هاي عمومي جديد پيوند بين انسان و مكان را قوي ساخت؛ تا در نهايت منجر به بهره‌برداري بهتر از محيط و تدوام حضور افراد در آن گرديد.