تحليل سطح دسترسي به فضاهاي فراغتي درون‌شهري با استفاده از روش تحليل شبكه (مورد مطالعه: محله‌هاي مسكوني منطقه 9 تهران)

زمينه و هدف: فضاهاي گذران اوقات فراغت، از مهم ترين حوزه هاي عمل‌كردي در شهرها هستند. دسترسي مناسب به اين فضاها مي‌تواند نقش موثري در تعادل روحي شهروندان داشته باشد. به دليل اين‌كه نوع دسترسي، بر اساس فاصله و زمان رسيدن از يك مكان به مكان ديگر سنجيده مي‌شود، مي‌توان به نقش بسيار مهم ساختار شبكه معابر در اين زمينه پي برد.روش بررسي: در پژوهش حاضر، كه به روش توصيفي تحليلي و با استفاده از داده‌هاي كتاب‌خانه‌اي و ميداني انجام شده است، دسترسي به فضاهاي فراغتي منطقه 9 تهران در ارتباط با شبكه معابر آن تحليل گرديد. با استفاده از روش تحليل شبكه، در مجموع دسترسي به 11 نوع از فضاهاي فراغتي در قالب 4 كاربري (پارك و فضاي سبز، ورزشي، فرهنگي و پذيرايي) مورد ارزيابي قرار گرفت.يافته ها: سطوح ارزيابي دسترسي، شامل سه سطح خوب، متوسط و ضعيف بود كه يافته ها نشان داد دسترسي به فضاهاي ورزشي مطلوب بوده و مراكز پذيرايي و پارك‌ها و فضاي سبز نيز داراي دسترسي نسبتا مطلوبي هستند؛ اما دسترسي به فضاهاي فرهنگي به صورت متوسط و ضعيف بود. به طور كلي از نظر كيفيت دسترسي، منطقه 9 تهران به دو بخش شرقي و غربي تقسيم شده است كه نيمه غربي آن داراي دسترسي مطلوب‌تري نسبت به نيمه شرقي است.بحث و نتيجه گيري: هم‌چنين نتايج حاصل از نقشه دسترسي يكپارچه به فضاهاي فراغتي نشان داد كه دسترسي در جوار خيابان‌هاي اصلي و شرياني، بهتر از بخش هاي داخلي بلوك هاست. اين مسأله در نيمه شرقي منطقه به وضوح مشخص است. نتيجه اين امر، محروميت بخش‌هاي داخلي محله‌ها و پيدايش نابرابري در دسترسي به فضاهاي فراغتي است.