نوع‌شناسي رفتار سازماني كاركنان ناخشنود سازمان‌هاي فرهنگي بر پايه ابعاد باورمندي (سطحي/ عميق) و رفتار (فعالانه/منفعلانه)

هدف پژوهش حاضر نوع‌شناسي رفتار سازماني كاركنان ناخشنود سازمان‌هاي فرهنگي براساس ابعاد باورمندي و رفتار است كه از منظر هدف، كاربردي از لحاظ شيوه گردآوري داده‌ها، آميخته و از نظر راهبرد تحليل، هرمنوتيك پديدارشناسي و تكنيك كدگذاري باز است. نمونه‌گيري مرحله كمي تصادفي و ابزار مورد استفاده، پرسشنامه‌هاي باورمندي محقق‌ساخته، رضايت‌سنجي مينه‌سوتا (2000) و رفتار پوياي اشفورد و بلك (1996) بود. در فاز كيفي نمونه‌ها هدفمند انتخاب و از مصاحبه نيمه‌باز براساس رهيافت نئوپوزيتيويستي استفاده شد. مطلوبيت ابزار فاز كيفي با استفاده از قابليت اعتبار، انتقال، اتكاي، تأييد و پايايي هم‌زمان، ره‌آورد و مشاهده اثبات شد. همچنين محاسبات آماري نشان داد ابزار كيفي از روايي و پايايي مطلوب برخوردار است. لذا، ابتدا ابزار كمي در اختيار 291 نفر نمونه قرار گرفت كه از اين تعداد 275 مورد تكميل و بررسي‌هاي اوليه نشان داد، 130 نمونه حائز ويژگي‌هاي پژوهش هستند. بنابراين، در گروه‌هاي «باورمند فعال»، «باورمند منفعل»، «ناباورمند فعال» و «ناباورمند منفعل» طبقه‌بندي و سپس در فاز كيفي با 36 نمونه شاخص هر گروه مصاحبه و يافته‌ها نشان داد، كاركنان ناخشنود اگرچه داراي آواي سازنده سازماني از نوع دگرخواهانه هستند، اما به دليل درك نفاق و بي‌عدالتي گسترده سازماني و نقض قرارداد روان‌شناختي، ضمن انتظار براي ظهور منجي، دچار احساس نبودن عزت‌نفس، ترور شخصيت و فلات‌زدگي محتوايي شغلي گشته و علي‌رغم توانايي رهبري افكار عمومي، به دليل افول مشروعيت سازمان اقدام به انزوا و گوشه‌گيري تعمدي تدافعي كرده و بدون احساس گناه دست به تخريب سازمان و رفتارهاي منافقانه و ضد توليد پنهان كارانه مي‌زنند.