احوال شخصيه‌ تازه‌مسلمان ازمنظر فقه اماميه و قوانين ايران

احوال شخصيه آن صفاتي است كه قانون مدني آنها را موضوع آثار حقوقي براي اشخاص قرار مي‌دهد. نظر به اينكه مقررات مذكور مي‌تواند زندگي خانوادگي افراد را تحت‌الشعاع قرار دهد و موقعيت‌هايي مانند ورود در دين جديد، ازجمله اسلام، موجبات تغيير در احوال شخصيه‌ فرد را فراهم آورد، پرداختن به اين موضوع بسيار حائز اهميت خواهد بود. اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي و با استفاده از كتب معتبر فقهي، قصد پاسخ‌گويي به اين سؤال را دارد كه وضعيت احوال شخصيه و به‌طور خاص نكاح تازه‌مسلمان در فقه و حقوق ايران چگونه است و چه شرايط و حقوقي براي او در نظر گرفته شده است. با توجه به بررسي‌هاي صورت‌گرفته، اين موضوع ازجمله موضوعاتي است كه از خلأهاي قانوني محسوب مي‌گردد و كمتر بحث و مطلبي در اين ‌زمينه در مقالاتِ فقهي و حقوقي ديده مي‌شود. در فقه اماميه، دررابطه با احوال شخصيه‌ تازه‌مسلمان، به‌طور پراكنده ذيل مباحث خانواده مطالب ارزشمندي وجود دارد. يكي از قواعدي كه در اين ‌زمينه بسيار كارگشاست و مورد استناد قرار مي‌گيرد، قاعده‌ فقهي جب است. طبق اين قاعده، برخي از احكام وضعي به اين دليل كه قبل از اسلام‌آوردن ازسوي تازه‌مسلمان واقع شده است، از وي رفع مي‌گردد و همين مطلب تشويقي براي ورود به اسلام خواهد بود. نظر به اهميت بسزايي كه در اسلام بر تحكيم خانواده وجود دارد، حكم بر صحت نكاح و عدم فروپاشي خانواده‌ تازه‌مسلمان قرار گرفته، مگر مواردي كه مصلحت افتراق بيشتر از مصلحت ادامه‌ زندگي مشترك است كه در اين موارد، گناهي بر تازه‌مسلمان نيست، اما ادامه‌ زوجيت مورد نهي واقع شده است، مانند نكاح با محارم نسبي. بنابراين طبق فقه اماميه، اصل نكاح و آثار آن حتي اگر مخالف با قواعد اسلامي واقع شده باشد، به رسميت شناخته مي‌شود.