اثر ابتلاي والدين به بيماري‌هاي جسمي (مسري و صعب‌العلاج) بر حضانت كودك

جايگاه خانواده در سرپرستي و صيانت كودكان غير‌قابل‌انكار است. گاهي بنيان خانواده به عللي رو به سستي مي‌گرايد و بناي آن در هم مي‌ريزد و سبب مي‌گردد خانواده كارآمدي خود را از دست بدهد. در اين وضعيت، حضانت فرزندان يكي از مهم‌ترين مسائلي است كه جلوه مي‌نمايد. در مواقعي، نگهدارنده از حق حضانت خود منع مي‌شود. يكي از مهم‌ترين مواردي كه بر حضانت اثر مي‌گذارد، رخداد بيماري و مرض است. اكثر فقهاي اسلامي بيماري‌هاي مزمن و صعب‌العلاج را موجب سقوط حضانت نمي‌دانند؛ البته اين درصورتي است كه بيمار بتواند وظايف مربوط به سرپرستي طفل را ازطريق نايب انجام دهد. به‌طور كلي، مي‌توان گفت اگر با بيماري مسري سرپرست، صحت جسماني طفل در معرض خطر قرار بگيرد، حق حضانت وي ساقط مي‌شود؛ اما اگر وي بتواند از سرايت بيماري به طفل جلوگيري كند و ازطريق مباشر، امور و مصالح مربوط به نگهداري و تربيت او را انجام دهد (به تعبير ديگر، بيشتر جنبه‌ مشورتي و مديريتي داشته باشد)، اصل، بقاي حضانت اوست.