بررسي عوامل مؤثر در نمونه‌برداري جهت سن‌يابي به روش لومينسانس نوري

در چهل سال گذشته، سن‌يابي به روش لومينسانس تحريك شده با نور كه زمان آخرين نورخوردگي رسوب و صفر شدن سيگنال لومينسانس را در رسوب به‌طور مستقيم تعيين مي كند، به ابزاري اصلي براي تعيين قدمت رسوبات تبديل شده است. اين روش كه امروزه در جهان جايگاهي ويژه در علوم كواترنر يافته است، كاربردهاي وﺳﯿﻌﯽ در ايران دارد و به‌مرور، استفاده از آن جهت تعيين زمان وقوع زلزله هاي ديرين، نرخ لغزش گسل ها، دوره بازگشت زلزله، دوران هاي گذشته آب و هوايي شامل دوران هاي خشكسالي و مرطوب و همچنين تعيين زمان ساخت تأسيسات باستاني و رشد تمدن ايران گسترش يافته است. هرچه دقت سن يابي بيشتر باشد، دقت تفسيرهاي ناشي از سن افزايش مي يابد. نمونه برداري دقيق از محل مناسب، دو عامل اصلي جهت به‌دست آوردن سن دقيق حادثه مورد نظر است. اگرچه با توجه به هدف، محيط و موقعيت نمونه برداري، راهبردهاي گوناگوني براي نمونه برداري وجود دارد، در هنگام نمونه برداري ضروري است مباني و اصول مربوطه در‌نظر گرفته شود. از جمله اين راهبردها، وقوف كافي نسبت به فرضيه هاي مطالعه، منبع و تاريخچه رسوبات، وجود كوارتز يا فلدسپات پتاسيم در رسوبات، نقش نور، نقش رطوبت، اطمينان از نبود اغتشاش زيستي در خاك و رسوب و وجود تعادل راديواكتيو در اطراف نمونه است. براي متأثر نشدن نمونه از عواملي همچون ‌صفر شدگي ناقص در زمان دفن رسوب و جابه‌جا شدن دانه ها با جانوران در دوران دفن رسوب، ضروري است دقت لازم رعايت شود.